Powiedzieliśmy już, że zgodnie z powszechnym nauczaniem Kościoła naszym ludzkim rozumem — chociaż jest on ograniczony i niedoskonały — możemy poznać nie tylko istnienie Pana Boga, ale także wiele Jego przymiotów. Dodałem też, że to właśnie owo światło rozumu sprawia, że możemy wspólny język znaleźć z ludźmi, którzy w Pana Boga nie wierzą, bo albo o Nim nigdy nie słyszeli — rzadko to się zdarza co prawda, ale się zdarza — albo mają o Nim mgliste tylko pojęcie, albo wreszcie wiedzą o Nim bardzo wiele, ale Go nienawidzą.

Niezwykle piękny i mocny zapach kwiatów był znakiem obecności Ojca Pio w pobliżu osoby doświadczającej za jego pośrednictwem łaski uzdrowienia fizycznego lub duchowego.

Niewielkie miasteczko znajdujące się w pobliżu historycznego opactwa Cluny i bardziej znanego współczesności Taizé przyciąga pielgrzymów do relikwii wyniesionej do grona świętych siostry wizytki Małgorzaty Marii Alacoque.

Powiedzieliśmy poprzednim razem za Katechizmem Kościoła Katolickiego, że "człowiek może zapomnieć o tej «wewnętrznej i życiodajnej łączności z Bogiem»¹, może jej nie dostrzegać, a nawet wprost ją odrzucać"². Dodałem też od siebie, że ci ludzie najczęściej bez własnej winy nie dostrzegają, że są wewnętrznie złączeni z Panem Bogiem, który jest jedynym i ostatecznym źródłem nawet ich fizycznego życia.

Nie brak dziś ludzi przekonanych, że radykalne ofiarowanie się Bogu jest ryzykowne. Sądzą oni, że trzeba być ostrożnym w zawierzeniu siebie Stwórcy, by nie pozbawił ich radości życia. Nic bardziej fałszywego!