Pod koniec naszego ostatniego spotkania powiedziałem, że modlitwa z zachwytu się rodzi, a zachwyt z zapatrzenia i że pierwsi nasi rodzice w raju w takim właśnie modlitewnym zachwycie nieustannie trwali. To niezwykle ważne stwierdzenie, w dalszym ciągu opisu biblijnego, bowiem spotykamy się z tajemnicą, wobec której nasz ludzki rozum staje z bezradnie rozłożonymi rękami.

Człowiek, stworzony na obraz Boży, "jest równocześnie istotą cielesną i duchową"^[1]. To słowa naszego Katechizmu. Autor biblijny tę samą prawdę wyraża językiem symbolicznym i mówi, że Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego człowiek stał się istotą żywą^[2]. Możemy zatem powiedzieć, że człowiek jest z woli Bożej istotą złożoną: że ani nie jest duszą uwięzioną w ciele, ani też ciałem przez duszę opanowanym. Jest zatem człowiek stworzeniem złożonym z duszy i ciała.

Tak więc stworzył Bóg świat niewidzialny, czyli aniołów Bożych, oraz świat widzialny, to wszystko zatem, co dzięki naszym zmysłom, poznać w mniejszym lub większym stopniu możemy.

Nasz Katechizm przywołuje wyznanie wiary soboru Laterańskiego IV i stwierdza, iż Bóg "równocześnie od początku czasu stworzył z nicości jeden i drugi rodzaj stworzeń, stworzenia duchowe i materialne, to znaczy, aniołów i świat ziemski, a na końcu człowieka, który złożony z duszy i ciała łączy w sobie świat duchowy i materialny"¹. Przed naszym Katechizmem stwierdzenie to powtórzył Sobór Watykański Pierwszy² i Paweł VI w znanym Wam może Wyznaniu wiary Ludu Bożego³.

Powiedziałem na poprzednim naszym spotkaniu, że Pan Bóg jest wprawdzie ponad jakimkolwiek stworzeniem, jest w nim jednak w taki sposób obecny, że je podtrzymuje w istnieniu i skutecznie je prowadzi do jego ostatecznego celu.