16. Niedziela zwykła;
Ewangelia według św. Łukasza 10, 38-42

Tradycja widziała w siostrach Marcie i Marii symbol życia czynnego i kontemplacyjnego.

Jednak na wydarzenie z Betanii lepiej patrzyć jak na spotkanie przyjaciół i zobaczyć relacje, jakie się między nimi tworzą. W Ewangelii Jana czytamy, że Jezus miłował Martę i jej siostrę oraz Łazarza. Ten i inne fragmenty podkreślają bardzo bliskie związki Jezusa z całą rodziną. Dla Łukasza ta sytuacja musiała mieć też ogromne znaczenie, skoro po tylu latach tak szczegółowo pamiętał i je opisał. Jezus pielęgnował relację, odwiedzał dom w Betanii, płakał nad przyjacielem Łazarzem, który umarł, ale również przez Marię został namaszczony w proroczym geście na swoją śmierć i pogrzeb. Doświadczał również w domu w Betanii troski Marty. Przy stole Jezus i domownicy mogli wspólnie się cieszyć obecnością, bliskością, mogli dzielić się sobą. Wydaje się, że to świadectwo może szczególnie dla naszych czasów być ważne.

W każdym okresie dziejów ludzie doświadczają nawału spraw i szybkości życia. Oczywiście, gdy porównujemy naszą aktywność z aktywnością, która towarzyszyła naszym przodkom, to wydaje się, że ta trudność dotyka tylko nas. Tymczasem presji czasu nieustannie człowiek doświadcza. Ewangelia opisując spotkanie Jezusa z przyjaciółmi, zachęca do zatrzymania się.

Bieg i pospiech powodują, że stajemy się rozproszeni i roztargnieni. Nie zauważamy siebie nawzajem, swoich potrzeb. Coraz trudniej nam przebywać z sobą, milczeć, słuchać, a co za tym idzie - również spotykać przyjaciół. Ryzykujemy jednowymiarowość, która sprowadza się do tego co widzialne i zewnętrzne. Większość ludzi poświęca znaczną część swojego czasu pracy. Zostali wciągnięci w tryb, który zgniata. Nie mają czasu na nic innego.

Pan pragnie, abyśmy się zatrzymali. Lepsza cząstka nie należy do tego, kto działa. Ona należy do tego, kto zauważa Jego obecność pośród tego, co nas otacza, co jest w nas, co jest też w innych. Maria wybrała najlepszą cząstkę, której ona i każdy, kto ją wybiera, nie będzie pozbawiony.