Pierre (Piotr) Teilhard de Chardin od swoich najmłodszych lat wychowany był w atmosferze kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Zafascynowany naukami ścisłymi, zwłaszcza paleontologią, starał się łączyć wiarę i naukę. Doprowadziło go to m.in. do głębszego przemyślenia i teologicznego pogłębienia kultu do Serca Jezusowego.

Naszą ufną nadzieję pokładamy w Sercu Jezusa, bo Ono jest źródłem miłości. W Chrystusie ukrzyżowanym objawiła się miłość sięgająca poza śmierć. Mówi do nas Pan: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki (J 11, 25-26).

Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, byśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej. Ga 4, 4-7

Zadaniem każdego człowieka jest być twórcą własnego życia: człowiek ma uczynić z niego arcydzieło sztuki.

Gdy św. Ignacy Loyola otwierał oczy i rozmyślał o Kościele, to mógłby z przerażenia chwytać się za głowę. Co się wtedy działo, w głowie się nie mieści. Bo głowa za mała do tego, by to pomieścić.