W Katechizmie Kościoła Katolickiego (nr 1865) czytamy: „Grzech powoduje  skłonność do grzechu, rodzi wadę wskutek powtarzania tych samych czynów. Wynikają z tego niewłaściwe skłonności, które zaciemniają sumienie i zniekształcają kontrolę oceny dobra i zła”. Tekst ten sugeruje istnienie różnicy między grzechem i wadą, a równocześnie ich pokrewieństwo. Zarówno grzech, jak i wada mają wydźwięk negatywny. Są odstępstwem od jakiejś normy, bądź ustanowionej przez kogoś, bądź wynikającej z natury.

Ziarno w żyznej ziemi oznacza tych, którzy wysłuchawszy słowa sercem szlachetnym i dobrym, zatrzymują je i wydają owoc przez swą wytrwałość. Łk 8, 15

Jezuicki teolog Karl Rahner SJ rozwinął całą swoją teologię wokół jednej myśli: łaska jest bliskością i samo udzielaniem się świętej Tajemnicy. To ważne podejście, bo we wspólnotach chrześcijańskich często mówi się o łasce: „otwórz się na łaskę”, „Bóg obdarza łaską”, „grzech sprawia, że tracimy łaskę”, „wszystko jest łaską”. Co przez to rozumieć? Czy łaska to jakaś energia, pole sił, dodatek do naszej ludzkiej natury? Czy można jej doświadczyć, wytropić jej skutki? A dalej: czy łaska jest jedna, czy też jest wiele łask? W Kościele katolickim często mówi się o różnego rodzaju łaskach: np.

Serce Jezusa otwarte włócznią na krzyżu zaprasza każdego grzesznika: Przyjdź i darmo zaczerpnij ze zdroju mego Serca wody żywej. Otwarta rana jest bramą, przez którą idziemy do Ojca. Z tej rany wychodzi oczyszczający ogień Ducha Świętego – ogień Miłości i Miłosierdzia, który przepala nas, abyśmy nie stawiali oporu Miłości i stali się godni wejść na spotkanie z Umiłowanym. Ten ogień topi chłód naszych serc, sprawia, że zaczynają płonąć miłością do Jezusa i do ludzi.

Modlitwa, uczynki miłosierdzia i post – te trzy rzeczy stanowią jedno i dają sobie wzajemnie życie.

Duszą bowiem modlitwy jest post, a życiem postu miłosierdzie. Niech ich nikt nie rozłącza, gdyż nie znają podziału. Jeśli ktoś ma tylko jedno z nich lub nie posiada wszystkich razem, ten nic nie ma. Kto się więc modli, niech pości, a kto pości, niech spełnia uczynki miłosierdzia, niech wysłucha proszącego, który chce być słyszany. W ten sposób otwiera dla siebie uszy Boga, który nigdy się nie zamyka na głos błagającego.