Pan Jezus mówił do swoich uczniów, by się nie lękali, i kieruje do nas te same słowa pociechy: „Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie!

Jeden z podrozdziałów encykliki Dilexit nos (148-150) nosi tytuł „Długi strumień życia wewnętrznego”. Dziś, niestety, wielu wierzących - i świeckich i duchownych – uważa nabożeństwo do Serca Chrystusa za „przeszłe”, staroświeckie.

Dziś wewnątrz Kościoła jest wiele rozżalenia. To bardzo paraliżuje życie chrześcijańskiej wspólnoty. Eucharystia pokazuje inną alternatywę, tj. wdzięczność. Żyć w sposób eucharystyczny, to czynić dziękczynienie i przeżywać życie jako dar.

Czytamy w encyklice Dilexit nos (nr 19), że serce jest również zdolne do zjednoczenia i zharmonizowania własnej osobistej historii, która wydaje się rozbita na tysiąc kawałków, ale w której wszystko może mieć sens.

W Ewangelii według św. Jana (J 8, 1-11) Pan Jezus ukazuje nam swoje Oblicze pełne miłości i miłosierdzia wobec ludzkiej słabości i zagubienia. On wiedział, co znajduje się w sercu kobiety, którą przyprowadzili do Niego faryzeusze. Pan Jezus sprawił, że również oni mieli okazję, by odkryć i uznać swój własny grzech. Gdy przybliżamy się do Boga, doświadczając Jego świętości i miłosierdzia, tym jaśniej i boleśniej dostrzegamy własne grzechy, niewierności, zaniedbania i słabości.