Atanazy z Aleksandrii jest w istocie jedną z najważniejszych postaci w tradycji chrześcijańskiej: zaledwie kilka lat po jego śmierci Grzegorz z Nazjanzu, wielki teolog i biskup Konstantynopola, nazwał go „filarem Kościoła” (Mowy 21, 26), i zawsze, zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, uznawano go za wzór prawowierności.

Jeśli jest jakieś charakterystyczne zagadnienie, wypływające z pism Janowych, to jest nim miłość. Nieprzypadkowo rozpocząłem swą pierwszą encyklikę słowami tego Apostoła: Bóg jest miłością (Deus caritas est); kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim (1 J 4, 16).

W obecnym roku 2024 przypada wyjątkowy jubileusz 350. rocznicy ustanowienia Stanisława Kostki patronem Królestwa Polskiego oraz Wielkiego Księstwa Litewskiego. Aktu tego dokonał papież Klemens X, wydając dnia 10 stycznia 1674 roku stosowne breve papieskie. Nie powinniśmy przejść obojętnie wobec tego faktu. Zapytajmy najpierw, kim on był, a następnie, w jakim kontekście doszło do tak istotnej decyzji papieskiej.

Gaude, mater Polonia! Powtarzam dziś to wezwanie do radości, które przez wieki śpiewali Polacy na wspomnienie św. Stanisława. Powtarzam je, ponieważ miejsce i okoliczność w szczególny sposób do tego usposabiają.

Prawdziwa cześć Bogarodzicy jest nie tylko słodką nader pociechą w życiu,
ale też bezpieczną rękojmią zbawienia, jak Ona sama nas zapewnia:
„Błogosławiony ten, kto mnie słucha, kto co dzień u drzwi moich czeka,
by czuwać u progu mej bramy,
bo kto mnie znajdzie, ten znajdzie życie i uzyska łaskę u Pana. Prz 8, 34-35