Każdy naród pragnie czcić Boga w swoim własnym języku: Słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże (Dz 2, 11). Także Polacy czuli taką samą potrzebę.

Angelo Giuseppe Roncalli urodził się 25 XI 1881 r. w Sotto il Monte w rodzinie biednej, ale głęboko religijnej, pełnej miłości do Boga i Kościoła. Mając zaledwie dwanaście lat, wstąpił do Małego Seminarium w Bergamo. Uczył się bardzo pilnie i strzegł czystości swego serca dzięki otwartości na działanie Ducha Świętego. Bardzo pragnął zostać księdzem, dlatego kontynuował swoją naukę w Wyższym Seminarium. Był bardzo zdolny, więc skierowano go do Rzymu na studia teologiczne.

W szpitalu pracuję już dwadzieścia jeden lat, od dziesięciu lat w administracji. Ze mną pracują jeszcze dwadzieścia cztery osoby. Nie mamy więcej etatów, dlatego nie jest łatwo. Ufamy jednak, iż Pan Bóg – tak jak dotąd – będzie się troszczył o nas i ten biedny lud.

Są czasem momenty, w których pojawia się niejasne poczucie dreptania w miejscu. Wzrasta przekonanie, że nie można już tak dalej, jak dotychczas. Coś musi się zmienić! Życie chce się uwolnić z zastygłych schematów. Jednak, gdy próbujemy się zatrzymać, znajdujemy w środku chaos, a może tylko ciemną dziurę bez dna. W dodatku ujawniają się jakieś żale, gdzieś budzi się gniew lub złość, dręczy niepokój. Czasami jest tego tak dużo, że człowiek czuje się całkowicie przytłoczony. Tak wiele spraw trzeba by podjąć! Ten ogrom powoduje poczucie bezradności i smutek.

Są czasem momenty, w których pojawia się niejasne poczucie dreptania w miejscu. Wzrasta przekonanie, że nie można już tak dalej, jak dotychczas. Coś musi się zmienić! Życie chce się uwolnić z zastygłych schematów. Jednak, gdy próbujemy się zatrzymać, znajdujemy w środku chaos, a może tylko ciemną dziurę bez dna. W dodatku ujawniają się jakieś żale, gdzieś budzi się gniew lub złość, dręczy niepokój. Czasami jest tego tak dużo, że człowiek czuje się całkowicie przytłoczony. Tak wiele spraw trzeba by podjąć! Ten ogrom powoduje poczucie bezradności i smutek.