4. Niedziela Wielkanocna;
Ewangelia według św. Jana 10, 11-18

Czwarta niedziela okresu wielkanocnego nazywana jest Niedzielą Dobrego Pasterza.

W Ewangelii Jezus odwołuje się do tego obrazu ze względu na to, że jest doskonale znany dla Jego współczesnych. Zawiera również głęboki przekaz. Dla naszych czasów (choć być może jest to zbyt duże uogólnienie) rzeczy rozpatrywane są z punktu widzenia ekonomicznego – również odnosi się to do pasterstwa. W czasach Jezusa relacja między pasterzem a stadem nie miała jedynie charakteru ekonomicznego, opartego na interesie, ale przybierała prawie charakter relacyjno-osobowy. Czas spędzany razem, wymagające warunki życia, poszukiwanie jedzenia i picia powodowały, że z jednej strony pasterz wiedział o każdej owcy prawie wszystko, ale też i owce rozpoznawały głos i Jego obecność, która dawała poczucie bezpieczeństwa.

Nie jest to tylko opis, który pochodzi od Jezusa, bo przecież Stary Testament również tym obrazem się posługuje. W Psalmie 23 czytamy: Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego. Oczywiście świat nie jest idealny, z tego powodu również można znaleźć pasterzy złych. Jezus w Ewangelii powraca do tego schematu dobrego i złego pasterza, wprowadzając jednak zdecydowaną nowość – mówi: to Ja jestem Dobrym Pasterzem. W ten sposób odwołuje się do zapowiedzi obecnych w Starym Testamencie, które realizują się w Jego Osobie. Jednak przekracza wszelkie oczekiwania i wyobrażenia, gdyż nie tylko jest Dobrym Pasterzem, ale jest tym, który staje między niebezpieczeństwem a stadem i oddaje życie w obronie każdej owcy. Mówi: Ja daję życie za owce. Nie tylko oddaje życie za stado (wiele owiec), ale oddaje życie za każdą owcę. Każda dla Niego ma wartość życia!

Troska Jezusa nie sprowadza się tylko do tych, którzy przynależą do stada – do wspólnoty. Mówi: Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić, i będą słuchały głosu mojego, i nastanie jedna owczarnia, i jeden pasterz.