2. Niedziela Wielkiego Postu;
Ewangelia według św. Łukasza 9, 28b-36

Apostołowie Piotr, Jan i Jakub często towarzyszyli Jezusowi w ważnych sytuacjach.

Również przed najważniejszymi wydarzeniami, jakimi były męka, śmierć i zmartwychwstanie, Jezus zabrał ich na Górę Przemieniania, gdzie stali się świadkami Jego teofanii. Bóg objawił się im w sposób namacalny, bez żadnej „zasłony” ukazał prawdziwe swoje oblicze.

Cały opis przedstawiony prze Ewangelistę Łukasza zmierza w stronę kulminacyjnego punktu, którym był głos z obłoku: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie! Głos z nieba poleca, aby byli posłuszni niezależnie od tego, co dalej się wydarzy. Warto zauważyć, że objawienie dokonuje się po zniknięciu dwóch postaci ze Starego Testamentu – Mojżesza i Eliasza. Z jednej strony Jezus jest kontynuatorem tego, co przepowiadali prorocy, ale jest Kimś wyjątkowym. Obecność proroków jest również potwierdzeniem tego, że to, co wydarzy się za chwilę, nie jest przypadkiem, ale jest historią zbawienia, którą Bóg realizuje przez wieki.

Reakcja uczniów pokazuje ich sposób podejścia do tego co trudne. Najpierw wydają się niezainteresowani, obojętni, później zasypiają. Zresztą jest to powtarzająca się postawa w różnych trudnych momentach. Kiedy na przykład Jezus mówi im o swojej męce, to oni zastanawiają się, skąd wezmą chleba na posiłek, a w obliczu już bezpośredniej śmierci, w Ogrodzie Getsemani, posnęli. Apostołowie nie potrafią, a być może nie chcą towarzyszyć Jezusowi w tym, co On przeżywa. Potwierdzeniem tego jest reakcja Piotra, gdy obudził się ze snu i zobaczył chwałę Bożą: Postawimy tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. W ten sposób chce już znaleźć się w dniu zmartwychwstania, zwycięstwa, ale bez przejścia Wielkiego Piątku. Ale taka droga na skróty nie istnieje. Nie można mieć udziału w chwale bez podjęcia krzyża, bez trudnych wcześniejszych wydarzeń. To nie tylko droga Apostołów, ale droga każdego człowieka, a szczególnie człowieka wierzącego!