18. Niedziela zwykła; 
Ewangelia: Mt 17, 1-9

Nowy Testament opisuje wydarzenia z życia Jezusa, a także początki Kościoła. Jednak jako osoby wierzące nie czerpiemy z tego tekstu tylko faktów historycznych, ale czytając je, przeżywamy je na nowo, bierzemy w nich udział. Taki jest cel umieszczenia ich w Biblii, ponieważ słowo Boże jest żywe, skuteczne i dotyka nas dzisiaj.

Opis przedstawiający Przemienienie Jezusa na górze Tabor wprowadza nas w prawdę, że Jezus przemienia się wobec nas. Aby Go zobaczyć, nie wystarczy „szerzej” otworzyć oczu ciała, trzeba przede wszystkim otworzyć oczy naszego wnętrza, naszej duszy. Apostołowie wielokrotnie patrzyli na Jezusa, znali Go, widzieli Go działającego w różnych sytuacjach, słuchali Jego słów... Jednak podczas Przemienienia mogli wreszcie zobaczyć Go prawdziwego – takim, jakim jest. Możemy powiedzieć, że oczy im się otworzyły i poznali Boga obecnego w stworzeniu.

Czytamy w Dziejach Apostolskich, że w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy. Rzadko niestety tego doświadczamy i to przeżywamy. Bardziej ukierunkowujemy się na Boga, który odpowiada na nasze potrzeby, na nasze braki. O nich Mu mówimy, a kiedy ich nie spełnia, w naturalny sposób wątpimy w Jego obecność, wszechmoc, dobroć, miłość…

Przemienienie pomaga Apostołom odkryć Boga, który jest obecny, a my ciągle stoimy przed Jego obliczem. Słyszymy, że całe niebo i ziemia pełne są chwały Boga, że On wypełnia cały wszechświat. Patrzymy na świat i wydarzenia – co one do nas mówią: o Bogu, o nas i o świecie? Czy mówią, że jesteśmy w Jego dobrych rękach?

Cyprian Kamil Norwid pisał: Przez wszystko do mnie przemawiałeś Panie, przez ciemność burzy, grom i przez świtanie; przez przyjacielską dłoń w zapasach ze światem… przez czułe oko, gdy je łza ocieni; przez całą dobroć Twą, w tym jednym oku… przez wszystko!