20. Niedziela zwykła; 
Ewangelia: Mt 15, 21–28

Kananejka to kobieta cierpiąca i doświadczona przez życie. Pada na twarz i błaga Jezusa o uzdrowienie ciężko chorej córki.

Przez cierpienie stała się pokorna i uboga wewnętrznie, dojrzała do doskonałego zaufania, właściwego ludziom prostym i małym. Zachowuje się jak uboga wdowa, której niesprawiedliwy sędzia nie chciał bronić; nie przestaje nalegać, wierząc, że jeśli nawet nie wzruszy się jej ubóstwem, to wysłucha ją z powodu jej natarczywości (por. Łk 18, 1nn). Jednak mimo jej uporu i nalegania, Jezus milczy. W analogicznych sytuacjach „wzruszał się głęboko”. Co chce w ten sposób osiągnąć? Czego nauczyć?

Jezus uczy przede wszystkim cierpliwości w modlitwie. Czasami uważamy, że wystarczy raz poinformować Boga o problemach, i sprawa zakończona. Reszta należy do Niego. Tymczasem nieraz trzeba długo i nieprzerwanie wołać, by zostać usłyszanym. Jak Kananejka, jak święta Monika, która latami prosiła o nawrócenie syna Augustyna. Bywa też, że trzeba zaangażować całą wspólnotę (rodzinną, zakonną, parafialną) w błagalną modlitwę.

Jezus uczy również cierpliwości i roztropności wobec innych. Zdarza się, że po doświadczeniu osobistego nawrócenia lub intensywnie przeżytych rekolekcji pragniemy nawracać innych, inaczej myślących lub wierzących. Szczególnie boli niewiara czy odejście od Boga najbliższych. Próbujemy wszelkich możliwych sposobów, by sprowadzić ich do Kościoła. Jezus uczy cierpliwej miłości. Aby wiara mogła się narodzić i dojrzewać, konieczna jest nie tylko ewangelizacja słowna, ale także tolerancja, dyskrecja, szacunek oraz modlitwa i cierpliwe oczekiwanie.

Co szczególnie podziwiam u Kananejki? Jak reaguję wobec odrzucenia i upokorzeń? Czy nie uskarżam się, nie rezygnuję, gdy pojawią się przeszkody? Czy jestem cierpliwy i tolerancyjny?