29. Niedziela zwykła

Ewangelia: Mt 22, 15-21

W publicznej działalności Jezus niejednokrotnie stawiał czoło rozmaitym prowokatorom. Prowokacja z dzisiejszej Ewangelii jest najbardziej niebezpieczna, gdyż dotyczy relacji religia–polityka: Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie? Jeżeli Jezus odpowie pozytywnie, poprze znienawidzonego wroga, jeśli zaś negatywnie, opowie się przeciw władzy. Formułując to pytanie, pytający oczekują od Jezusa odpowiedzi negatywnej. Przypuszczają, że poprze walczących o wolność Żydów.

Odpowiedź Jezusa znajduje się poza tak i nie. Jezus nie potwierdza ani nie zaprzecza: Oddajcie cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga. Tym stwierdzeniem podkreśla, że wartość człowieka nie określa się miejscem w społeczności politycznej. Podstawowym powołaniem i przeznaczeniem człowieka jest uczestnictwo w życiu Boga. Obywatele czerpią ze strony państwa (cezara) określone profity, np. prawa, infrastrukturę, ubezpieczenia, zasiłki, opiekę zdrowotną i z tej racji są zobowiązani płacić podatki oraz w sposób odpowiedzialny angażować się w walkę o prawdę i sprawiedliwość społeczną. Z drugiej jednak strony należą do Boga, mają odbity w sercu Jego obraz, dlatego powinni oddawać Bogu cześć i uwielbienie. Wolność jest umiejętnością oddawania każdemu tego, co się mu należy.

Jezus rozdziela religię od polityki. Ale nie na zasadzie przeciwieństw: czarne–białe, wróg–przyjaciel, cezar–Bóg. Religia i polityka, choć są odrębne, wiążą się z sobą. Domena Boga obejmuje wszystkie inne. Nie ma podziału na sfery sakralne, duchowe i świeckie, w których nie ma Boga. Bóg ma uniwersalne prawo wglądu. W jakich sytuacjach pozwalam się zapędzić w ślepą uliczkę? Czy oddaję Bogu to, co należy do Boga, a cezarowi to, co należy do cezara? Czy angażuję się w życie społeczne?