2 grudnia 2007 - I NIEDZIELA ADWENTU
Powszechny pokój

I czytanie (Iz 2, 1-5): Proroctwo to pochodzi z okresu klęsk i nieszczęść, jakie spadały na królestwa Judy i Izraela. Zagrożone były wówczas Góra Syjon i świątynia - święte miejsca obecności Boga. Właśnie tam Izajasz zobaczył Króla, Pana Zastępów, na wysokim tronie. Prorok widzi również, jak do tej góry i do tej świątyni w czasach mesjańskich płyną wszystkie narody, aby usłyszeć Jego słowo, przyjąć Jego Prawo, uczyć się Jegodróg. On będzie rozjemcą pomiędzy ludami, zaprowadzi powszechny pokój. Wtedy miecze przekują na lemiesze, a włócznie na sierpy. Wszystkich ogarnie światłość Pana. Tak będzie wyglądało ostateczne przyjście Chrystusa na końcu świata.

II czytanie (Rz 13, 11-14): Pozostałe czytania podają nowe szczegóły oraz pobudzają do czujnego oczekiwania na Jego ostateczne przyjście i spełnienie się proroctwa Izajasza. Z chwilą gdy na świat przyszedł Chrystus, noc się posunęła, przybliżył dzień zbawienia - ostatecznego i powszechnego. Światłość już świeci wszystkim ludziom. Jest nią Chrystus - światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi (J 1, 9). W krąg tej światłości wchodzimy w chwili chrztu świętego. Dlatego należy odrzucić uczynki ciemności: hulanki, pijatyki, rozpustę, wyuzdanie, kłótnie i zazdrości, nie dogadzać żądzom, przyoblec się w Pana Jezusa Chrystusa. Znaczy to, że trzeba powstać ze snu i oczekiwać ostatecznego przyjścia Chrystusa, który wypełni proroctwo Izajasza.

Ewangelia (Mt 24, 37-44): Syn Człowieczy przyjdzie, aby osądzić dzieje ludzkości i nadać im ostateczny sens. Nikt jednak nie wie, kiedy to nastąpi. Dzień ten nadejdzie nagle i niespodziewanie - tak jak potop za dni Noego. Zaskoczenie będzie powszechne. Jezus mówi o tym w obrazie o dwóch mężczyznach i dwóch kobietach. Wszelkie dociekania na temat terminu końca świata są bezcelowe. Trzeba tylko pamiętać o nakazie: Czuwajcie, bądźcie gotowi! Czuwać to nie znaczy żyć w stałym napięciu nerwowym, lecz wiernie i cierpliwie spełniać wolę Boga - żyć z Nim w przyjaźni, służyć Mu, wykorzystywać otrzymane talenty, rozpoznawać Chrystusa w bliźnich, szczególnie w potrzebujących.

9 grudnia 2007 - II NIEDZIELA ADWENTU
Wielki i mały pokój

I czytanie (Iz 11, 1-10): Gdy runie dąb, pozostaje pień lub korzeń, z których mogą wyrosnąć nowe pędy i latorośle. Takim obrazem posługuje się Izajasz. Prorok wybiega w czasy, gdy Królestwo Judzkie i dynastia Dawida runą jak podcięty dąb. Ale Bóg sprawi, że wyrośnie różdżka z pnia Jessego (ojciec Dawida), wypuści się Odrośl z jego korzenia. Jego potomek zostanie obdarzony pełnią darów Ducha Świętego: otrzyma mądrośćSalomona, roztropność i siłę Dawida, bojaźń Bożą Mojżesza i Abrahama. On wypełni prawo Boże i szczególną troską otoczy ubogich. Obrazy przedstawiające raj zwierzęcy zapowiadają idealne stosunki między ludźmi i narodami. Prawdziwy i powszechny pokój zapanuje dopiero wtedy, gdy narody uznają prawa Boga i skupią się wokół zapowiedzianego Potomka Dawida. Izajasz nazywa Go Różdżką z pnia Jessego, Odroślą, Korzeniem Jessego.

Ewangelia (Mt 3, 1-12): Jego nadejście ogłasza św. Jan Chrzciciel w twardych, ostrych i stanowczych słowach. Nazywa Go Mocniejszym. On zaprowadzi prawdziwy i powszechny pokój. Z Jego nadejściem rozpoczęło się królowanie Boga - królestwo niebieskie. Tym samym przekreślone zostały normy, oceny, porządki, które nie są zgodne z Jego zbawczą wolą. Każdy musi się opowiedzieć za lub przeciwko Bogu. Z chwilą przyjścia Jezusa rozpocznie się sąd Boży; rozstrzygnie się los wieczny każdego człowieka. Dlatego trzeba się nawracać, poznawać Boga, uznać Jego prawa i przyjąć Ewangelię Jezusa.

II czytanie (Rz 15, 4-9): Zanim na ziemi zakwitnie pokój - ten wielki i powszechny - dany nam został mały pokój, miejscowy, rodzinny, środowiskowy. Św. Paweł mówi o sytuacji, w jakiej znajduje się społeczność chrześcijan w Rzymie. Są wśród nich mocni i słabi - dziś powiedzielibyśmy: „liberalni i postępowi” oraz „bojaźliwi i zachowawczy”. Wtedy chodziło prawdopodobnie o napięcia pomiędzy chrześcijanami nawróconymi z pogaństwa a judeo-chrześcijanami. Pierwsi byli bardziej postępowi, drudzy zachowawczy. Bóg powołał i przygarnął tak jednych, jak i drugich. Dlatego wszyscy powinni się wzajemnie akceptować i szanować - budować mały pokój: w rodzinie, w parafii, w Kościele i w narodzie. Motywem i normą dla wszystkich jest sam Chrystus, który wszystkich nas przygarnął.

16 grudnia 2007 - III NIEDZIELA ADWENTU
Bóg sam przychodzi, aby was zbawić

I czytanie (Iz 35, 1-6a. 10): Poprzednie rozdziały zawierają zapowiedź powszechnego sądu, końca świata i eschatologicznego - ostatecznego zbawienia. Czytanie to zawiera urzekającą wizję przyjścia naszego Boga - wszyscy zobaczą Jego chwałę i wspaniałość. On pustynię przemieni w raj, ciernie i osty - całe to przekleństwo wynikłe z grzechu Adama usunie. W ich miejsce pojawi się wolność i szczęście. Niewidomi, głusi i chromizostaną uzdrowieni. Ludzie otrzymają od Boga nowy wzrok i słuch, nowy język i nową zdolność chodzenia. Wygnańcy powrócą ze szczęściem wiecznym na twarzach.

Ewangelia (Mt 11, 2-11): Słuchamy tych słów i zapowiedzi z niedowierzaniem. A przecież gdy przyszedł Jezus, zaczęły się one wypełniać - zaczęły przybierać konkretny kształt. Jezus jest Bogiem, który przychodzi nas zbawić. Wie o tym św. Jan. Dlaczego zatem pyta: Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść? Jan przedstawiał Go jako nieubłaganego sędziego, a On jest pełen miłosierdzia i dobroci. Dlatego stawia Mu to decydujące pytanie - może również w tym celu, aby sam Jezus to potwierdził, lub ze względu na swoich uczniów, których posłał z tym pytaniem. Jezus odpowiada: „Badaj, co powiedział Izajasz, i sprawdź moje czyny”. Jezus daje uczniom Jana wspaniałe świadectwo o nim. Ostatnie słowa Jezusa są zaskakujące: Najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż Jan. Odtąd wielkość człowieka mierzyć się będzie Chrystusem - On będzie miarą i normą wielkości każdego człowieka: im bardziej podobny jest do Niego, tym większy jest.

II czytanie (Jk 5, 7-10): Te słowa św. Jakub pisze wiele lat po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. I znowu mamy w nich zapowiedź: Przyjście Pana jest już bliskie. Oto sędzia stoi przed drzwiami. Oczywiście apostoł nie mówi o pierwszym, ale o drugim przyjściu Jezusa, na końcu świata. Jezus powróci, aby zakończyć dzieło zbawienia.

23 grudnia - IV NIEDZIELA ADWENTU
Emmanuel - Bóg z nami

I czytanie (Iz 7, 10-14): Istnienie dynastii Dawida i związane z nią obietnice mesjańskie zostały zagrożone. Bóg posyła Izajasza do króla Achaza, potomka Dawida, z zapewnieniem, że czuwa nad nim i ocali ród Dawidowy: „Żądaj znaku, a Ja ci go dam na potwierdzenie moich obietnic”. Król jednak nie ufa ani Bogu, ani prorokowi. Jest zdecydowany prowadzić własną politykę, aby ocalić swój tron. Tym bardziej, że już poprosił pogańską Asyrię o pomoc i zobowiązał się zapłacić daninę. Z tą chwilą los polityczny dynastii Dawida został przesądzony: najpierw upadnie Samaria, potem Jerozolima i nastanie niewola babilońska. Mimo to Bóg daje znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna i nazwie Go imieniem Emmanuel - Bóg z nami.

Ewangelia (Mt 1, 18-24): Św. Mateusz opowiada, jak się to proroctwo wypełniło. Proroctwo o Synu Panny - Emmanuelu odnosi do Syna Dziewicy, Jezusa, którego narodzenie zwiastuje anioł Maryi, zaślubionej Józefowi, potomkowi Dawida. Gdy Maryja znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego, Józef, nie rozumiejąc Jej tajemnicy, postanawia Ją oddalić potajemnie. Ale oto sam zostaje wtajemniczony i zaproszony do współpracy w dziele Bożym. W przeciwieństwie do Achaza, przyjmuje dany mu przez Boga znak i zadanie. Św. Józef pochodzi z rodu Dawida, dlatego anioł Pański nazywa go Synem Dawida i może on stać się prawnym ojcem Jezusa, pomocnikiem Maryi. Jako taki nadaje Mu imię Jezus, które oznacza: Bóg zbawia.

II czytanie (Rz 1, 1-7): Tajemnica, którą anioł objawił św. Józefowi o Jezusie - Synu Bożym, z rodu Dawida, iEmmanuelu - zostaje przez św. Pawła rozwinięta i pogłębiona w Liście do Rzymian. Apostoł rozpoczyna ten list zgodnie ze zwyczajem swojej epoki: wymienia nadawcę, adresata i przesyła pozdrowienie. Wystarczyłaby formuła: „Paweł, do braci w Rzymie - pozdrowienia”, a tymczasem, czego tu nie ma! Cała Ewangelia o Jezusie Chrystusie -pełnym mocy Synu Bożym z rodu Dawida, zmartwychwstałym, wywyższonym Panu, w którym wypełniły się wszystkie zapowiedzi proroków, który jest obecny z całą swoją mocą we wspólnocie wiernych. Od Niego i przez Niego otrzymaliśmy urząd apostolski, aby pozyskiwać pogan dla posłuszeństwa wierze. A tych, którzy uwierzyli, apostoł nazywa: przez Boga umiłowanymi i powołanymi świętymi.

25 grudnia 2007 - NARODZENIE PAŃSKIE
Gdy Słowo ciałem się stało, wielka Światłość zstąpiła na ziemię

I czytanie (Iz 52, 7-10): Do murów Jerozolimy zbliża się długi pochód wygnańców z niewoli babilońskiej. Na ich widok strażnicy miasta podnoszą głos, słychać ich radosne okrzyki. Prorok, który obserwuje to wydarzenie, widzi w nim coś więcej: Twój Bóg zaczął królować! Wszystkie krańce ziemi zobaczą zbawienie naszego Boga. W tych słowach Bóg zapowiedział pierwsze i drugie przyjście Chrystusa.

II czytanie (Hbr 1, 1-6): Gdy Chrystus narodził się w Betlejem - Bóg zaczął królować. Ale jeszcze nie spełniła się druga zapowiedź. Przecież historia nie zanotowała w swych kronikach chwili Jego narodzenia, a Jego śmierci na krzyżu poświęciła zaledwie kilka wierszy. A dzisiaj, chociaż ewangelizacja trwa dwa tysiące lat, są kraje i narody, które jeszcze nie zobaczyły zbawienia, przychodzącego od naszego Boga ani nie oglądały chwały Jednorodzonego! I dlatego Bóg zapowiada, że jeszcze raz wprowadzi Pierworodnego na świat i wtedy dopiero wszystkie narody i wszystkie krańce ziemi zobaczą swego Zbawiciela - Jezusa, Zbawiciela świata. Wtedy zapanuje pokój, który ogłosił On w czasie swego pierwszego przyjścia; szczęście, które zwiastował, izbawienie, które obwieszczał.

Ewangelia (J 1, 1-18): Ewangelie odczytywane w poprzednie niedziele mówiły o wydarzeniach związanych z narodzeniem Jezusa. Natomiast dzisiejsza Ewangelia oraz II czytanie wnikają w najgłębszą tajemnicę Tego, któryzstąpił dzisiaj na ziemię: nie tylko przynosi On od Boga słowo, ale sam jest Jego Słowem - Pełnią i Pośrednikiem Objawienia. Co więcej: Odwiecznym Synem, Jednorodzonym Bogiem w łonie Ojca, odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty. Posłany przez Ojca zstąpił z nieba na ziemię, aby na krzyżu dokonać oczyszczenia nas z grzechów i zasiąść po prawicy Majestatu na wysokościach oraz by poprowadzić wszystkich, którzy uwierzą, do Ojca, od którego wyszedł - abyśmy wszyscy oglądali chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.

30 grudnia 2007 - ŚWIĘTEJ RODZINY
Sercami waszymi niech rządzi pokój Chrystusowy

I czytanie (Syr 3, 2-6. 12-14): W centrum czytań jest rodzina i zasady życia domowego. Gdy gaśnie wiara, automatycznie upada moralność, a wtedy rozpada się rodzina. Tak jest i dziś, tak było za czasów Syracydesa. Przypomina on czwarte przykazanie: Kto czci Ojca i szanuje matkę - oddaje cześć Bogu. Wyraża się ona w opiece nad rodzicami w podeszłym wieku. Takim gestem miłosierdzia gromadzimy skarby zasług i zyskujemyodpuszczenie grzechów.

Ewangelia (Mt 2, 13-15. 19-23): Tymi zasadami kierowała się Święta Rodzina. O pewnym bolesnym wydarzeniu z jej życia opowiada Ewangelia: 12-letni Jezus pozostaje w świątyni. Kocha On swych rodziców i jest im posłuszny, ale równocześnie wie, że powinien być w tym, co należy do Jego Ojca. Rodzice są tym boleśnie zaskoczeni. Wszyscy potrzebują czasu: rodzice, aby to wszystko zrozumieli; Jezus potrzebuje całej młodości, aby przygotować się do wypełnienia swego posłannictwa; my potrzebujemy czasu, abyśmy zrozumieli Jezusa i całym sercem przyjęli Jego naukę, jak i Jego samego.

II czytanie (Kol 3, 12-21): Kościół i nasze rodziny żyją według wznioślejszych zasad. Sformułował je św. Paweł, wpatrzony w Świętą Rodzinę z Betlejem i Nazaretu: serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokora, cichość, cierpliwość, znoszenie jedni drugich, wybaczanie sobie nawzajem. Są to przejawy miłości, która jest więziąłączącą nas z Chrystusem i między sobą.