4. Niedziela Wielkanocna;
Ewangelia według św. Jana 10, 1-10

Święty Jan Ewangelista odwołuje się do doskonale znanego obrazu pasterza. W trudnych warunkach Palestyny pasterz urastał do rangi opiekuna, od którego zależało życie każdej owcy. Chronił je od dzikich zwierząt, szukał (i wiedział, gdzie można znaleźć) pożywienie i wodę. Z racji też wartości owcy bardzo się o nią troszczył, a przebywając praktycznie cały czas ze stadem, możemy powiedzieć, że tworzył z nim „relacje”. Nie tylko się o nie troszczył, ale znał je po imieniu – co podkreśla ich znaczenie dla niego.

Ten, tak dobrze znany obraz, staje się podstawą opisu Boga, który troszczy się o każdego człowieka. Jednak tym razem może warto popatrzeć na przeciwnika, „złodzieja” i „obcego”, który również przychodzi do stada owiec, ale w zupełnie innym celu. Gdy Jezus o tym mówi, to najpierw ma na myśli tych wszystkich, którzy przedstawiali się w historii jako prorocy, a byli fałszywymi i samozwańczymi „prorokami”, oraz pseudomesjasze, podający się za wysłanników Boga, którzy przede wszystkim kreują siebie i przedstawiają jako opiekunowie owiec.

Gdy próbujemy budować relację do Boga, to dość łatwo dostrzegamy rzeczy złe. Wydarzenia, w których przekraczamy przykazania Boże, czy też jesteśmy niewierni. W tych sytuacjach doświadczamy słabości, ale też możemy przychodzić do Boga z prośbą o wsparcie i siły do lepszego życia. Święty Ignacy mówi o bardziej niebezpiecznej sytuacji i zdecydowanie trudniejszej do odkrycia, a później do przezwyciężenia. Posługuje się „pozorem dobra” i opisuje jedną z właściwości nieprzyjaciela, który może przybierać postać anioła światłości – który kreuje się jako dobry pasterz, a jest złodziejem i rozbójnikiem.

Rodzi się pytanie: na czym polega pozór dobra? Kuszenie pod pozorem dobra polega na tym, że mój sposób myślenia i działania wydaje mi się pobożny, zgodny z wolą Boga, przemodlony i rozeznany - ale taki nie jest. A ja za nim idę, traktując go jako dobrą drogę do Boga. W rzeczywistości powoli i systematycznie oddalam się od Niego.