Przenosząc się z Małego Rynku 8, z domu zakonnego do Domu Pisarzy przy ul. Mikołaja Kopernika 26 w Krakowie, w sierpniu 2012 roku zabrałem ze sobą z likwidowanej tamtejszej biblioteki domowej małą broszurkę pt. Ksiądz.

Dopóki żyjemy, stale coś robimy i inni poznają nas po tym, co zdziałaliśmy. Z Księgi Rodzaju dowiadujemy się, że Bóg: ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął (Rdz 2, 2). W biblijnym opisie stworzenia Bóg wypowiada słowo, ale ono jest wiecznym działaniem; stało się światłością, ziemią, morzem, roślinami, ciałami niebieskimi, ptactwem, zwierzętami, ludźmi. Stworzony świat jest więc urzeczywistnioną Boża myślą, a w nim znajdujemy się my - ludzie - z jakże ogromnym potencjałem twórczym i naszą aktywnością.

Miesiąc temu, 1 marca, obchodziliśmy po raz kolejny Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Samo to pojęcie budzi czasem emocje – po wszystkich stronach publicznej debaty.

Polskie społeczeństwo jest głęboko podzielone. I jest to podział nie tylko polityczny, ale znacznie głębszy, sięgający także pytań o naszą historię, odpowiedzialność wobec naszych przodków i potomków. Dotykający fundamentalnych kwestii naszej tradycji i podejścia do niej.

Gdy w 1947 r. komuniści ogłosili amnestię, według wspomnień partyzantów niepodległościowego podziemia do mjr. Hieronima Dekutowskiego „Zapory” miał przyjść kpt. Zdzisław Broński „Uskok” z pytaniem, co robić w tej sytuacji. „Zapora” miał odpowiedzieć: Zdzisiu, amnestia jest dla bandytów, a my jesteśmy Wojsko Polskie.