Samotnie wkomponowany w zalesione zbocze klasztorny zespół bernardynów spod krakowskich wzniesień porywa, uwzniośla, skłania do refleksji. A do tego ta cisza! Któż pozostawił potomności tak wspaniały pomnik wiary, piękna i dostojeństwa?

Zwykło się mówić: zamek w Malborku. To skrót myślowy. Bliżej będziemy prawdy, gdy ten największy obiekt obronny w Polsce uznamy za warowny klasztor, lub poprawniej – warowne miasto zakonne. Patrząc przez pryzmat fatalnego wejścia Krzyżaków w historię Polski, z całą tego wejścia negatywną konsekwencją aż po dziś dzień, my, Polacy, mamy prawo do jak najsurowszych osądów pod adresem zakonnych rycerzy, którzy na zbroje zarzucali białe płaszcze z naszytym na nich czarnym krzyżem.

Aztecy dysponowali rozległą wiedzą matematyczną, astronomiczną i architektoniczną. Wierzyli w wielu bogów, których przedstawiali w postaci węży, i byli przekonani, że ich przodkom ukazała się kometa w kształcie uskrzydlonego węża o imieniu Quetzalcoatl, co znaczy „pierzasty wąż”.

Coraz mniej na mapach miejsc, gdzie człowiek, pogodzony z codziennością cywilizacyjnego hałasu, może się zatrzymać, poznać i wsłuchać w naturalną ciszę. Bieszczady są pod tym względem naprawdę wyjątkowe – mimo postępów „cywilizacji zgiełku” pozostają enklawą spokoju.

Kępa rozrosłych lip, kasztanów i wierzb wypełnia plac Starego Rynku w Łowiczu, zielenią listowia podkreślając biel katedry, jednej z najciekawszych świątyń barokowych w Polsce, która w swych murach kryje groby aż dwunastu polskich prymasów. Jak do tego doszło, że w podrzędnej mieścinie na obrzeżach Mazowsza znaleźli oni dla siebie miejsce wiecznego spoczynku?