Wniebowstąpienie Pańskie;
Ewangelia według św. Łukasza 24, 46-53

Przez trzy lata Apostołowie słuchali nauk Jezusa, doświadczali skuteczności Jego słowa, która przejawiała się w cudach.

Po zmartwychwstaniu przez 40 dni Jezus przekonywał ich o tym, że żyje, i śmierć nad Nim nie ma władzy. A jednak św. Mateusz w swojej Ewangelii wspomina, że niektórzy (w momencie Wniebowstąpienia) jednak wątpili. Być może sam Ewangelista odnajduje w sobie taką postawę.  

Z naszej perspektywy wydaje się, że mieli wszytko co było potrzebne, aby przyjąć prawdę o zmartwychwstaniu i zaakceptować Boski plan zbawienia. Jednak wątpią, ale też potrafią dzielić się tym doświadczeniem, aby dać świadectwo i wsparcie tym wszystkim, którzy podobną drogą w przyszłości będą podążać. To świadectwo ma przekonać, że jest to element drogi w życiu każdego, kto przyjmuje Słowo Boże. Bóg nie pozostawia nas samych z tym doświadczeniem i daje nam wsparcie. Na tej drodze przydatne są dwie rady.

Pierwsza rada. Na pustyni Jezus przed rozpoczęciem publicznej działalności pości 40 dni; podczas modlitwy w Ogrójcu; w czasie zwiastowania; przy narodzeniu Jezusa pojawiają się aniołowie. Również Apostołom podczas wniebowstąpienia, jak opisuje Ewangelista Mateusz, zjawiają się aniołowie. Celem ich obecności nie jest spektakularność, ale wsparcie w drodze do celu. Stają przy nas, aby dać nam dobrą radę. Ten posłaniec nie ściąga na siebie uwagi (przez nadzwyczajność swojego działania) – przychodzi z mądrością. Ale aby ją przyjąć, potrzebuje budować w sobie odpowiedni poziom wrażliwości i pokoju.

Druga rada. Apostołowie uporczywie wpatrują się w niebo. Pragną zrozumieć i ogarnąć wszystko. Patrzą, gdzie Jezus poszedł – po co, jak to mogło się stać itp. Mają w sobie przekonanie, że bez odpowiedzi na te pytania nie będą potrafili dalej żyć i podążać drogą. A Jezus mówi: dzieci, zróbcie coś… nie stójcie w miejscu. Przestańcie starać się zrozumieć wszystko. Zacznijcie wierzyć.