6. Niedziela zwykła;
Ewangelia: Mt 5, 17-37

Izrael otrzymał Prawo na Synaju jako Boży dar. W centrum tego prawa stał Dekalog, ale potem były także inne szczegółowe przepisy, których skrupulatni rabini doliczyli się sześciuset trzynastu.

Prawo uczyło jak żyć, jak postępować w różnych sytuacjach, aby się to podobało Bogu. Jednak w tej mnogości sami uczeni w Piśmie zaczęli się gubić i nie zawsze byli zgodni w tym, jak je rozumieć, jak interpretować. Jezus zarzuca im, że skupiają się na drobiazgach, a pomijają to, co ważniejsze jest w Prawie: sprawiedliwość, miłosierdzie i wiarę. Zarzuca im podejście formalistyczne. Przykładem może być prawo szabatu. Według niektórych uzdrowienie chorego w synagodze przez Jezusa było naruszeniem tego prawa, bo było pracą, ale uwolnienie wołu, który wpadł w dół, już nie było naruszeniem Prawa.

Jezus nie przyszedł jednak znieść Prawa, nie był typem buntownika czy rewolucjonisty. Przyszedł wypełnić Prawo, to znaczy zrealizować je w swoim życiu, a jednocześnie ukazać jego prawdziwe, głębokie znaczenie. Jezus przyjmuje zatem to, co jest istotą Prawa, jako podstawę życia, ale zaprasza swych uczniów do czegoś więcej, prowadzi ich w głąb. Jeśli chcemy iść drogą mądrości Bożej, nie wystarczy tylko powstrzymywać się od zabójstwa, cudzołóstwa, fałszywej przysięgi... To za mało. Trzeba dotknąć tego, co jest w moim wnętrzu. Zobaczyć w sobie wrogie nastawienie do innych, królującą we mnie pożądliwość czy pragnienie oszukiwania innych. Z serca bowiem człowieka rodzą się później złe czyny. Według Jezusa bowiem całe Prawo sprowadza się do podwójnego przykazania miłości: Boga i człowieka.

Zatem w naszym życiu nie wystarczy przestrzegać praktyk religijnych, jak zachowywanie postów, odmawianie pacierza czy uczestniczenie w nabożeństwach. Potrzeba serca otwartego na Boga i na bliźniego. Co dla mnie oznacza codzienna wierność Bogu i Jego nauczaniu? Czy nie zadowalam się jedynie wypełnianiem praktyk religijnych, zaniedbując pracę nad swoimi wadami?