14. Niedziela zwykła
Ewangelia: Łk, 10, 1-12. 17-20

Św. Łukasz opisuje rozesłanie przez Jezusa siedemdziesięciu dwóch uczniów. Prawdopodobnie obok Dwunastu Apostołów byli to wszyscy uczniowie, jakimi w tym czasie Jezus „dysponował”. Wydarzenie to pokazuje, że każdy człowiek, niezależnie od swojego stanu, jest wezwany i posłany do głoszenia Dobrej Nowiny. Tutaj nikt nie może się czuć zwolniony z tego wezwania i zrzucać odpowiedzialności na innych. Bycie chrześcijaninem oznacza bycie posłanym.

Jezus wysyła po dwóch. Według prawa żydowskiego poważne świadectwo potrzebowało dwóch świadków. Uczniowie powinni ewangelizować przede wszystkim świadectwem – wzajemnej pomocy, dobroci, życzliwości, relacji. Budowanie relacji jest istotnym elementem bycia posłanym. Wielu ludzi odkryło Jezusa dlatego, że ktoś pewnego dnia zachęcił ich do udziału w jakimś religijnym spotkaniu, katechezie, do przeczytania stosownej książki czy też podzielił się swoim doświadczeniem wiary. To może zrobić każdy. To powinien zrobić każdy wierzący.

Misja, którą otrzymujemy, kieruje nas jak owce między wilki. Nie jest to wesoła perspektywa. Słabość, łagodność to istotne cechy stylu misji chrześcijańskiej. Trudności, z jakimi się spotykają uczniowie, z jakimi my się spotykamy, są ogromne. Potrzebne jest jednak przekonanie, że dopóki jesteśmy owcami – zwyciężamy. Jeśli staniemy się wilkami, zostaniemy pokonani, ponieważ zabraknie nam wówczas pomocy Pasterza. Nie powinniśmy szukać oparcia gdzie indziej, tylko w Osobie Jezusa. Nie powinniśmy mieć żadnych zabezpieczeń (nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów). Apostoł to ktoś, kto nie liczy się w oczach świata. Wtedy jest podobny do swojego Mistrza, który stał się pośmiewiskiem dla świata. Oczywiście pokusa stania się wilkiem jest zawsze obecna.