4. Niedziela Wielkanocna;
Ewangelia: J 10, 27-30

Dzisiejsza niedziela została nazwana Niedzielą Dobrego Pasterza. Prawdziwym Dobrym Pasterzem jest Jezus. Między Nim a owcami wywiązuje się szczególną relacja bliskiej więzi. Jezus nie panuje nad nimi, ale im służy. Co więcej, nawet oddaje życie za owce.

Aby dobrze zrozumieć scenę z dzisiejszej Ewangelii, należy odwołać się do realiów Palestyny. W owczarni znajdują się owce rożnych właścicieli, którzy pozostawiają je na noc pod opieką strażnika. Rano u bram owczarni pojawiają się się pasterze. Każdy z nich woła własne owce, które wychodzą i idą za nimi. Choć w zagrodzie owce są przemieszane, to jednak nie idą za obcym, ale za własnym pasterzem. Głos pozwala odróżnić pasterza od ludzi obcych. Pasterz woła swoje owce po imieniu. Każda jest mu znana, bliska. Każda ma swoje imię, które czyni ją wyjątkową i jedyną w oczach i w sercu pasterza.

Jezus myśli o każdej owcy. Jest „Pasterzem powszechnym”. Troszczy się również o owce zabłąkane, zagubione, o te, które są daleko poza Jego owczarnią. Zostawia dziewięćdziesiąt dziewięć, by szukać jednej, która się zagubiła (por. Łk 15, 4nn). Na nagrobku biskupa fryzyjskiego z II w. znajduje się napis: Moje imię jest Abercjusz, jestem uczniem nieskażonego Pasterza, który pozwala paść się swoim stadom po górach i równinach; wielkie są Jego oczy, których wzrok sięga wszędzie. Jezus jest Dobrym Pasterzem „o wielkich oczach”. Jego wzrok obejmuje każdego wielką miłością. Nawet gdy odchodzimy, gubimy się, szukamy własnych „szczęśliwszych” dróg, możemy być pewni, że On nas nie zostawia, ale szuka, obejmuje swoim wzrokiem i czeka cierpliwie, z miłością na nasz powrót.

Czy mogę powiedzieć, że Jezus jest moim Pasterzem? Czy doświadczam Jego bliskości, przyjaźni, miłości? Czy czuję się owcą wyjątkową, czy raczej pozbawioną tożsamości, „wchłoniętą przez stado”? Czy wzrok Jezusa odbieram jako ciepły, miłosierny, życzliwy, czy surowy, wymagający, prześladujący mnie?