Dzięki powstałemu kilka lat temu filmowi Cristiada mogliśmy lepiej poznać kontekst historyczny prześladowań Kościoła w Meksyku w latach 20. XX wieku. Katolicy zaczęli stawiać czynny opór w reakcji na niesprawiedliwe zakazy prezydenta-socjalisty Plutarco Eliasa Callesa, które drastycznie ograniczały działalność Kościoła. „Meksykański Neron”, jak go nazywano, nakazał w 1924 r. pozamykać katolickie szkoły i szpitale, zakazał też publicznych nabożeństw, księża zaś nie mieli prawa chodzić w sutannach.

(…) Pragnę (...) już dzisiaj wyprzedzając ten dzień [uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa] razem z wami skierować wejrzenie naszych serc na tajemnicę tego Serca. Ona przemawiała do mnie od wieku młodzieńczego. Co roku wracam do tej tajemnicy w liturgicznym rytmie czasu kościelnego.

Katarzyna (Sieneńska) urodziła się w Sienie 25 marca 1347 r. jako 24. Dziecko w zamożnej rodzinie mieszczańskiej głęboko zakorzenionej w wierze Kościoła. Mając siedem lat, doznała pierwszej mistycznej łaski, ofiarując się całkowicie Bogu. W wieku piętnastu lat wstąpiła do klasztoru sióstr dominikanek nieklauzurowych, który znajdował się w jej rodzinnym mieście. Z wielkim oddaniem opiekowała się chorymi na trąd i dżumę. Oblubienicą Jezusa stała się na początku 1367 r. podczas modlitwy wynagradzającej za obojętność świata wobec daru Odkupienia. Jezus Chrystus 1 kwietnia 1375 r. obdarzył ją stygmatami, zewnętrznymi znakami swojej męki. Ona zaś do końca życia skrzętnie je ukrywała przed swoimi uczniami i przyjaciółmi, by nie być oskarżaną o pychę czy chęć rozgłosu.

Drodzy Członkowie Apostolstwa Modlitwy! Najnowszy papieski dokument, adhortacja apostolska Evangelii Gaudium papieża Franciszka o głoszeniu Ewangelii we współczesnym świecie, zachęca nas, abyśmy zapoznali się z najważniejszymi wyzwaniami, przed którymi stoi Kościół XXI wieku. Niech wybrane poniższe teksty staną się podstawą do wspólnotowej i osobistej refleksji podczas spotkań Waszych ognisk AM. Ta refleksja niech ubogaci naszą modlitwę i posługę apostolską. (ks. Stanisław Groń SJ)

Czy nie miał racji bł. Jan Paweł II, gdy mówił o współczesnej cywilizacji – cywilizacja śmierci? Można zaryzykować stwierdzenie, że gdy skończy się miłość skończy się świat. Bo jeśli mężczyzna przestaje kochać kobietę, a kobieta mężczyznę, następuje już koniec świata, ludzkiego świata. To może trwać kilkaset lat, ale jest już tylko zamieraniem, tylko pławieniem się w odmętach schyłku. Kiedy kobieta nie potrafi już kochać mężczyzny, choć darzy uczuciem na przykład zwierzęta, albo inną kobietę, niczego już nie rodzi. Kiedy mężczyzna nie potrafi już kochać kobiety, lecz „kocha” co najwyżej techniczne urządzenia albo innego mężczyznę, niczego już nie płodzi (J. Filek).