Latem 1980 r. przez „ludową” Polskę przetoczyła się fala strajków. Ich przyczyną była kolejna podwyżka wprowadzona przez rządzących komunistów. Ekipa Edwarda Gierka gasiła je poprzez porozumienia z poszczególnymi zakładami pracy.

Słyszę czasami, że jeśli jakiś ideał jest nieosiągalny, to należy go odrzucić, po prostu nie należy się nim przejmować. Tak mówi się obecnie o ideale małżeństwa, czystości przedmałżeńskiej, nieużywaniu antykoncepcji, czystości kapłańskiej (celibacie). Wymagajmy od ludzi tego, co są w stanie zrealizować – takich celów, ideałów, które są dla nich osiągalne. To będzie racjonalne, rozsądne. Brzmi całkiem przekonywająco. A jednak...

Gdy w 1939 r. Polska utraciła niepodległość, nie oznaczało to całkowitego upadku państwa. Władze Rzeczypospolitej zdołały ewakuować się do Rumunii, gdzie – wbrew wcześniejszym zapewnieniom – zostały internowane. Jednak stamtąd na mocy zapisów Konstytucji Kwietniowej z 1935 r. prezydent Ignacy Mościcki powołał swego następcę – Władysława Raczkiewicza.

Komunistyczny aparat represji był sprawną maszyną, której celem było spacyfikowanie społeczeństwa. Powiedzieć, że był narzędziem partii komunistycznej, to za mało.

Działo się to dawno, dawno temu. Świat wtedy wyglądał zupełnie inaczej – o samochodzie, samolocie, telewizji, telefonie nie było mowy, bo nikt nie pomyślał nawet, że aż tyle wynalazków możliwe jest w umyśle człowieka.