Ogólna na kwiecień:

Aby publiczne wyznawanie wiary i modlitwa były dla wiernych źródłem życia.

Proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej (Rz 12, 1). Właściwe zrozumienie tej płomiennej zachęty zakłada wyczulenie na paradoks, w jaki wprowadza chrześcijańska wiara. Złożenie na ofiarę oznacza utratę, śmierć ofiary, ale św. Paweł, pisząc te słowa, już nie myślał jak wyznawca mozaizmu. Od momentu swego nawrócenia był pewien, że minął czas starotestamentowych ofiar. Odkąd na świat przyszedł oczekiwany przez wieki Zbawiciel wszystkiego stworzenia, Syn Boga, który od Maryi przyjął ludzkie ciało, za nas umarł i zmartwychwstał, prawdziwy kult polega na ofiarowaniu Bogu siebie ze wszystkim, co stanowi nasz człowieczy los. Przez chrzest stanowimy z Nim jedno. Z Nim umarliśmy i otrzymaliśmy nowe życie. Tylko w łączności z Nim jesteśmy w stanie dać ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną. Żyjemy w doczesności, ale żyć będziemy i po śmierci ciała, dzięki temu, że obecnie żyjemy w Nim, z Nim i dla Niego. Stąd zachęta, jaką Apostoł Narodów skierował także do nas, wierzących w Jezusa, byśmy czcili Boga przez codzienność, z jakiej składa się nasze konkretne życie tu na ziemi.

Oto uzasadnienie pierwszej części modlitwy wstawienniczej, która nawiązuje do Roku Wiary. Ojciec Święty, Następca tego, który otrzymał misję umacniania braci i sióstr w wierze, zaprosił do refleksji nad wiarą, wartością najważniejszą, bo decydującą o losie wiecznym. Ona powinna się stać ponownie „źródłem życia”. Zacząć należy od umacniania osobistej więzi z Osobą Stwórcy i Zbawiciela, ale nie wolno na tym poprzestać. Osobista wiara ma zaowocować jej publicznym wyznawaniem. Tylko w ten sposób stawimy czoło temu, co stanowi największe zagrożenie naszych czasów: zobojętnieniu na Boga osób ochrzczonych.

Misyjna na kwiecień:

Aby Kościoły partykularne na terytoriach misyjnych były znakiem i narzędziem nadziei i zmartwychwstania.

Papieska intencja dotyczy wierzących, którzy mieszkają „na terytoriach misyjnych”. „Kościoły partykularne” mają się stać znakiem nadziei i zmartwychwstania wobec ludzi innej religii, z którymi łączy ich wszystko poza chrztem i wiarą w Jezusa Chrystusa. Punktem centralnym jest głoszenie miłości Boga tak absolutnej i totalnej, że dla ratowania ludzi przed zgubą wieczną Jego Syn stał się człowiekiem, pozwolił się ukrzyżować i zmartwychwstał. Obraz Boga w tym przekazie jest całkiem odmienny od obrazu Boga w innych religiach świata. Osobista więź ze Zbawicielem pobudza do dawania o Nim świadectwa i do odczytywania znaków czasu, by odkrywać dążenia i nadzieje ludzkości, którą Bóg chce uzdrowić, oczyścić i napełnić swoją obecnością. Fakt, że znajdujemy się w przełomowym punkcie historii, domaga się odnowienia i umocnienia wiary osobistej i przeżywanej wspólnotowo, odczytania Ewangelii Jezusa Chrystusa w sposób wymuszony zmianami, jakie się dokonały w świadomości ludzi epoki globalnej informacji. Spotkanie z żywym i działającym Zbawicielem, który zaspokaja pragnienia serca, ma uzdolnić do dzielenia się darem otrzymanym, aby także inni przyjęli Boga-Człowieka i cieszyli się darem, jaki przynosi. Mamy się uczyć Nowej Ewangelizacji. Jedni po to, by pobudzać do wiary ludzi o tradycjach chrześcijańskich, którzy utracili odniesienie do Boga, inni po to, by pozyskiwać dla Jezusa tych, którzy Go jeszcze nie poznali i nie przyjęli. Mamy być świadomi faktu, że jesteśmy misjonarzami. Centralnym punktem pozostaje wciąż głoszenie Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał dla zbawienia świata, i miłości Boga, która ogarnia wszystkich.