Ogólna na sierpień:

Aby rodzice i wychowawcy pomagali nowym pokoleniom wzrastać, mając prawe sumienie i zgodnie z nim żyjąc.

Wychowanie młodego pokolenia jest misją, której podjęcie angażuje większość czasu i sił. Wiedzą o tym rodzice i wychowawcy – pierwsze osoby kształtujące świadomość dzieci i młodzieży. Pomaganie im w stopniowym wzrastaniu, towarzysząc w rozwoju uczuciowym, intelektualnym, duchowym, religijnym i społecznym, jest trudem prowadzenia ku dojrzałości przez dawanie ludzkiego ciepła i właściwej miary zdecydowania. Istotą wychowania jest prowadzenie młodych do mądrości, wiary i solidarnej odpowiedzialności względem bliźnich. Nie ogranicza się ono do przekazu informacji, ale polega na pomaganiu młodej osobie w stawaniu się taką, jaką ma być z woli Stwórcy. Wymaga to osobistego zaangażowania, a więc obecności. Wychowawca ma być ponadto świadkiem, a jest nim, gdy jego osobiste życie jest spójne z tym, co mówi i czego uczy. Wszystko to ma wpływ na dorastającą młodą osobę, która zaczyna tworzyć swój odbiór rzeczywistości, styl życia, sposób kontaktu z otaczającym światem, kulturą i Kościołem. Zdolności do reflektowania i myślenia, do kształtowania prawego sumienia i umiejętności życia zgodnego z nim nie zdobywa się przecież przede wszystkim z wiedzy książkowej czy z internetu, a dzięki przykładowi zaobserwowanemu w najbliższym otoczeniu.

Większość dorosłych jest rodzicem albo wychowawcą. Podejmijmy modlitwę wstawienniczą razem z Ojcem Świętym, by naśladowanie Jezusa pozwoliło nam przejąć Jego sposób pomagania młodym w rozpoznaniu tego co słuszne. Niech Duch Jezusa Chrystusa napełni nasze serca i umysły swoim światłem, byśmy umieli przejąć to, czego Ojciec nauczył Syna, a Syn wierzących w Niego: miłować i być żywym świadkiem stylu życia Boga-Człowieka, który oddał życie za swoich; być po to, by służyć i szukać wciąż nowych sposobów prowadzenia ludzi do Królestwa Ojca.

Misyjna na sierpień:

Aby Kościoły partykularne kontynentu afrykańskiego, wierne przesłaniu ewangelicznemu, przyczyniały się do budowania pokoju i sprawiedliwości.

Mieszkańców kontynentu trapią niepokoje społeczne i niesprawiedliwość. Ludzie żyją udręczeni przez katastrofy naturalne i konflikty zbrojne. Bunty w państwach Afryki Północnej doprowadziły do wciąż nie zakończonych przekształceń w strukturach władzy. Wybory parlamentarne w dużej części pozostałych nie są przeprowadzane uczciwe. Rośnie skłonność do zawłaszczania władzy i opór przed rezygnacją z urzędu mimo podeszłego wieku. Narasta zubożenie. Dzieci są ćwiczone do zabijania. Dochodzi do prześladowania chrześcijan. Oto przyczyny zwołania II Synodu Biskupów Afryki (I Synod Biskupów Afryki był w Rzymie w 2009 r.).

Zgodnie z zasadami nauki społecznej Kościół nie wypracowuje rozwiązań technicznych ani się nie miesza do polityki. Jest jedynie zobowiązany wzywać „w porę i nie w porę” do budowania pokoju i sprawiedliwości. Stara się pobudzać wiernych do wierności Ewangelii, a wszystkich, przez Komisję Justitia et Pax, do kształtowania świadomości obywatelskiej. W chwili narodzenia Jezusa aniołowie głosili: Pokój ludziom dobrej woli (Łk 2, 14). U końca swego życia na ziemi Zbawiciel zapewnił swoich uczniów: Pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat (J 14, 27). Pokój i sprawiedliwość należy budować na fundamencie, jakim jest Bóg-Człowiek (por. 1 Kor 3, 11). Dobra Nowina dotarła do Afryki dawno temu, w północnej części kontynentu już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. W wielu innych krajach obchodzono dopiero stulecie ewangelizacji. Wszędzie pozostaje nagląca potrzeba jej pogłębienia. W sierpniu mamy się modlić o wierność przesłaniu ewangelicznemu w tym jednym aspekcie: budowania pokoju i sprawiedliwości.