Niedziela Chrztu Pańskiego;
Ewangelia: Mt 3, 13-17

Chrzest Jezusa jest nie tylko objawieniem tajemnicy Trójcy Świętej, ale otwiera człowieka na dar spotkania z każdą z Boskich Osób. Jest zapowiedzią naszego chrztu, poprzez który cała Trójca czyni sobie w nas mieszkanie.

Przez chrzest stajemy się braćmi Chrystusa, który wziął na siebie nasze człowieczeństwo. Co więcej, przyjął także nasz grzech, obarczył się nim i przybił go do krzyża, aby nas uwolnić od tego ciężkiego brzemienia. Jezus przyjął chrzest, aby nas oczyścić i przedstawić Ojcu jako usprawiedliwionych.

Przez chrzest i dla nas otwarły się niebiosa i zobaczyliśmy pełne miłości i dobroci oblicze Ojca, który mówi do nas: „Tyś jest syn umiłowany”. Już nie zasługujący na śmierć, obciążeni winami, ale zdolni do miłowania, pełni prostoty i pokory wobec potęgi Bożej życzliwości. Choć jesteśmy słabi, to jednak na zawsze umiłowani.

Przez chrzest wreszcie zostaliśmy namaszczeni Duchem Świętym, aby stanowić duchową świątynię, w której możemy sprawować duchowy kult przez nasze dobre czyny, przez chwalenie Boga i życie dla Niego. Ten Duch uzdalnia nas do podejmowania naszej misji, naszych zadań i do dawania świadectwa.

Droga do Boga została dla nas otwarta. Nie ma już żadnych zewnętrznych barier, które zamykają nam przystęp do Boga. Prawdziwą barierą jest tylko nasza nieufność, nasze lęki, zamknięcia i nasze wybory. W swej wolności możemy wrócić do grzechu, możemy odwrócić się od Boga, zaprzeczyć prawdzie naszego chrztu. Ale możemy też w naszym sercu robić coraz więcej przestrzeni dla Boga. Czy pozwalam, aby łaska chrztu we mnie owocowała? Jak wyglądają moje relacje z Bogiem Ojcem, z Jezusem Chrystusem i z Duchem Świętym?