14. Niedziela zwykła
Ewangelia: Mt 11, 25-30

Każdy dzień obfituje w różne relacje i wydarzenia. Niektóre z nich są pozytywne, sympatyczne i łatwe, inne natomiast trudne, skomplikowane i bardzo bolesne. Pierwsze przyjmujemy niezauważalnie, w sposób oczywisty, jakby nam się należały.

Drugie zbierają się w nas, obciążają nas i czujemy się wobec nich bezsilni. Gromadząc się w nas, powodują, że rodzi się pragnienie znalezienia miejsca, w którym by ich nie było. Chcielibyśmy pozostawić je gdzieś daleko, poza sobą, aby już nie przeszkadzały.

Podobne doświadczenie odnajdujemy w Starym Testamencie. Księga Królewska opisuje historię Eliasza, który obserwuje, jak rozszerza się kult Baala. W obliczu zatracania się Narodu Wybranego prorok staje w obronie kultu i wierności Bogu Jahwe. Uniesiony świętym gniewem zabija 450 proroków bożka, a cud, który się dokonuje po tym wydarzeniu (krainę opuściła susza i głód), przekonuje Izraelitów o prawdziwości Boga Jahwe. Jednak zamiast spodziewanego spokoju i radości prorok musi uciekać, gdyż rozwścieczona królowa Jezabel zagroziła mu śmiercią.

Uciekający Eliasz czuje się potraktowany niesprawiedliwie, opuszczony i zdradzony. W jego duszy pojawia się prośba, aby Bóg zabrał jego życie, aby wreszcie mógł odnaleźć spokój i odpocząć. W takim stanie nie potrafi podjąć drogi, którą proponuje mu Bóg. Nie pozwala, aby Jego jarzmo ograniczało go, ale zarazem prowadziło we właściwym kierunku. Odzyskuje siły dopiero wtedy, kiedy decyduje się na podjęcie drogi do Bożej góry Horeb. Ewangelia zachęca nas do przyjścia do Boga i przyniesienia Mu wszystkiego, co nas trudzi i obciąża; Bóg nas pokrzepi. Jednak Jego łaska, tak jak w życiu Eliasza, przejawia się często inaczej niż oczekujemy. Problemy i trudności czasami pozostają, nie znikają, ale przyjęcie ich z Bogiem powoduje, że jarzmo staje się słodkie, a brzemię lekkie – bo Pan prowadzi nas prostą drogą do celu.