Pan Jezus jest obecny w swoim Kościele w tajemnicy Eucharystii, która jest jego największym skarbem, źródłem duchowego dynamizmu i najważniejszym działaniem. Eucharystia buduje Kościół i jednoczy każdego z nas z Panem Jezusem, a przez Niego z Ojcem. Liturgia Wielkiego Czwartku pomaga nam zgłębić wielką tajemnicę naszej wiary.

W ten dzień powracamy niejako do Wieczernika; stajemy, by objąć i choćby trochę zrozumieć to wszystko, co się tam wydarza. Możemy przywołać na pamięć znany fresk Ostatniej wieczerzy namalowany przez Leonarda da Vinci w Mediolanie. A św. Ignacy Loyola podpowiada nam, byśmy w tym niezwykłym spotkaniu z Panem i Jego uczniami współuczestniczyli.

Wydarzenie ostatniej wieczerzy łączy przeszłość, teraźniejszość i eschatyczną przyszłość tajemnicy zbawienia w odniesieniu do Eucharystii. Taką perspektywę odkrywamy w 1 Liście św. Pawła do Koryntian: Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: „To jest Ciało moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę”. Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: „Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę”. Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie (1Kor 11, 23-26).

Czyńcie to na moją pamiątkę

Ważna jest nasza refleksja odnosząca się do przeszłości, bo Eucharystia jest pamiątką, wspominaniem zbawczego wydarzenia śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Podczas ostatniej wieczerzy Pan Jezus mówił o Nowym Przymierzu, nawiązując do Starego Przymierza, do historii narodu wybranego, do czasu jego niewoli w Egipcie i do jego cudownego uwolnienia: Paschy-Wyjścia w kierunku Ziemi Obiecanej. Pan Jezus wspominał o Przymierzu, jakie Bóg zawarł ze swoim ludem na Synaju. To ważne wydarzenie z przeszłości raz w roku było świętowane podczas żydowskiej paschy. Uczestnicząc w Eucharystii, doświadczamy duchowego wyzwolenia, bo Jezus w swojej śmierci na krzyżu na zawsze zniszczył złość ludzką, która wystąpiła przeciw Niemu; uwolnił nas też od lęku przed śmiercią, otwierając przed nami perspektywę zmartwychwstania.

Do końca nas umiłował i nadal miłuje

Ostatnia wieczerza była miejscem uwielbienia Boga Ojca, które wybrzmiewa w Modlitwie Arcykapłańskiej Jezusa (J 17). Była też uprzedzeniem tego, co miało wydarzyć się na Golgocie w Wielki Piątek, gdy Jezus umierał na krzyżu dla zbawienia ludzi. To dlatego podczas Mszy św. wypowiadamy słowa: Ile razy ten chleb spożywamy i pijemy z tego kielicha, głosimy śmierć Twoją, Panie, oczekując Twego przyjścia w chwale. Tak, pragniemy dzisiaj głosić zwycięstwo życia nad śmiercią, jakie dokonało się na wzgórzu Golgoty. Razem z Jezusem chcemy wejść w logikę miłości ofiarnej gotowej do służby. W Ewangelii według św. Jana nie ma opisu ustanowienia Eucharystii jak u świętych Mateusza, Marka i Łukasza, za to św. Jan zaprasza nas, byśmy przypatrzyli się, jak Pan Jezus-Sługa umywa nogi Apostołom, zachęcając tym samym swoich uczniów, by zawsze umieli sobie nawzajem służyć (J 13, 1-20). Piotr wzbraniał się z przyjęciem tej pokornej posługi ze strony Pana. On wciąż liczył na siebie, nie chcąc przyjąć daru zbawienia. Jakże podobnie reagujemy, zamykając serce na Jezusa, który przychodzi, by nas obmyć miłosiernym przebaczeniem w sakramencie pojednania. Nasz Pan pragnie nas napoić swoją Krwią pod postacią wina, by nasze serca napełniły się radością przebywania z Nim. On karmi nas swym Ciałem ukrytym pod postacią chleba, byśmy mieli Jego życie w sobie i byli gotowi wyruszyć w drogę, do naszych domów, spraw i obowiązków. To Pan w tajemnicy Eucharystii jest naszą duchową siłą, by na co dzień świadczyć o Jego nieskończonej miłości do człowieka. Bóg uniża się i staje się niewolnikiem, obmywa nasze nogi, abyśmy mogli siedzieć u Jego stołu. W tym wyraża się cała tajemnica Jezusa Chrystusa. W tym staje się widoczne, czym jest odkupienie. Aby nas obmyć, zanurza nas w swojej miłości, gotowej zmierzyć się ze śmiercią. Tylko miłość ma tę oczyszczającą moc, która obmywa nas z naszego brudu i wynosi na wyżyny Boga. Kąpielą, która nas oczyszcza, jest On sam, całkowicie się nam dający, nawet w otchłani swego cierpienia i śmierci. On nieustannie jest tą miłością, która nas obmywa; w sakramentach oczyszczenia - w chrzcie i w sakramencie pokuty - On wciąż klęczy u naszych stóp i pełni posługę niewolnika, posługę oczyszczenia, otwiera nas na Boga. Jego miłość jest niewyczerpana, rzeczywiście jest miłością aż do końca (Benedykt XVI). Uradowani spotkaniem z Nim, możemy podobnie jak On, kierować się w naszym życiu miłością służebną. 

Śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie

Przedłużeniem każdej Eucharystii jest adoracja Najświętszego Sakramentu, która otwiera nas na przyszłość, aż do dopełnienia wszystkiego w Bogu na końcu czasów. Adorujemy Pana podczas liturgii Wielkiego Czwartku, kiedy po Mszy św. kapłan przenosi Najświętszy Sakrament do kaplicy ciemnicy. Niech nasze serca wypełnione będą wtedy wdzięcznością względem Boga. Warto mieć w żywej pamięci te chwile, by zachować na kolejne miesiące pragnienie trwania przy Panu niejako na przedłużeniu tajemnicy Eucharystii, w której uczestniczyliśmy. Trwając w Jego obecności, doświadczymy ogromnej miłości; możemy z Nim rozmawiać, wielbić Go i prosić, by pozostał z nami. Tyle ciemności, braku nadziei jest wokół nas. Piszę te słowa w szóstym dniu agresji ze strony Rosji na Ukrainę rozpoczętej 24 lutego 2022 r. Tyle już ludzkich ofiar i nie do opisania cierpienia niewinnych, również dzieci, starców, osób niepełnosprawnych! W tym czasie działań wojennych i duchowej walki tak wielu ludzi na całym świecie adoruje Pana Jezusa i modli się na różańcu, prosząc Boga o dar pokoju. Przejmująco brzmią  słowa św. Faustyny: Hostio święta, ufam Tobie, gdy burze miotają mym sercem, a duch strwożony chylić się będzie ku zwątpieniu (Dzienniczek, 356). Oby Pan nas umocnił, dał nam wytrwałą nadzieję na lepszy świat bez wojen i nieludzkiej przemocy.