Eucharystia jest naszym najpiękniejszym skarbem. Jest ona sakramentem w całym tego słowa znaczeniu; już teraz wprowadza nas w życie wieczne; w niej zawiera się cała tajemnica naszego zbawienia; ona jest źródłem i szczytem działalności i życia Kościoła. (Sacrosanctum Concilium, nr 10)

Kongres eucharystyczny to uczczenie Bożego daru, jakim jest Eucharystia, będąca sercem chrześcijańskiego życia. Zgromadzenie katolików ma na celu umocnienie i zdynamizowanie więzi osobowej z Chrystusem dzięki pogłębianiu tajemnicy Eucharystii, głownie w jej aspekcie egzystencjalnym. W ramach kongresów odbywają się wykłady, seminaria i dyskusje oraz adoracje Najświętszego Sakramentu. Kongresy eucharystyczne są organizowane w skali międzynarodowej, krajowej i regionalnej. Pierwszy Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny odbył się 28-30 czerwca 1881 r. w Lille (Francja). Ustanowionym przez papieża Leona XIII w 1897 r. patronem kongresów eucharystycznych został hiszpański franciszkanin, św. Paschalis Baylon (1540-1592).

50. Kongres Eucharystyczny odbędzie się w Dublinie. Rozpocznie się 10 czerwca 2012 r., w czasie irlandzkich obchodów uroczystości Ciała i Krwi Pańskiej, a zakończy 17 czerwca br. Tematem Kongresu będzie Eucharystia: Wspólnota z Chrystusem i nawzajem z sobą. Papieża będzie reprezentował na nim kard. Marc Quellet. Rok 2012 przypomina nam o 50. Rocznicy rozpoczęcia Soboru Watykańskiego II. Wybór tematu powiązany jest w dużym stopniu z Soborem, w szczególności z encykliką Lumen gentium (nr 7).

Pogłębienie jedności z Chrystusem i całą Trójcą Świętą odbywa się przez przystępowanie do Komunii św. oraz adorację Najświętszego Sakramentu, abyśmy stawali się tym, co przyjmujemy, czyli przyjmując Chrystusa, stajemy się drugim Chrystusem. Co więcej, otrzymujemy nową moc jedności z Bogiem i z sobą nawzajem (św. Cyryl Aleksandryjski, por. również J 11, 11). Św. Paweł, a także późniejsi święci: Augustyn, Tomasz z Akwinu, Albert Wielki mówili, że Eucharystia jest sakramentem jedności Kościoła, ponieważ stanowimy jedno ciało z jego głową Chrystusem. W każdej Eucharystii ponawia się ofiara Chrystusa oraz zesłanie Ducha Świętego. W Eucharystii, która jest też tajemnicą przymierza, modlitwy i obrzędy Ofiary eucharystycznej nieustannie ożywiają przed oczami naszej duszy, w ramach cyklu liturgicznego, całą historię zbawienia i pozwalają nam coraz lepiej pojąć jej znaczenie (Edyta Stein, Wege zur inneren Stille). Dlatego naszym zadaniem jest coraz głębsze wchodzenie w tajemnicę przymierza, aby upodobnić się do Chrystusa. Przypomina nam Sobór Watykański II, że każda celebracja liturgiczna jako działanie Chrystusa- Kapłana i Jego Ciała, czyli Kościoła, jest czynnością w najwyższym stopniu świętą, której skuteczności z tego samego tytułu i w tym samym stopniu nie posiada żadna inna czynność Kościoła (Sacrosanctum Concilium, nr 7). Uczta Eucharystyczna jawi się jako liturgia niebiańska, ponieważ antycypuje ucztę królestwa wiecznego, głosząc śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, aż przyjdzie (por. 1 Kol 11, 26).

Niedziela, pierwszy dzień tygodnia, jest dniem, w którym oddajemy cześć Chrystusowi, by przeżywać każdy nowy dzień jako Boży dar, co wyraża liturgia niedzieli chrześcijańskiej. Adrien Nocent, autor siedmiu tomów dzieła Célébrer Jésus Christ: L’année liturgique, wyjaśnia: Jeżeli wspólnoty chrześcijańskie jednoczą się w niedzielę, aby uroczyście świętować Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, to jest to przedmiotem esencjalnym ich wiary i nadziei, przejściem ze śmierci do życia. Uroczyście świętowana niedziela jest dniem, w którym dokonało się nowe i wieczne przymierze, znak nowego świata i nowego stworzenia, źródło prawdziwej radości. Kościół na nowo wspomina stworzony świat, Pana i Jego zwycięstwo na krzyżu. Ojcowie Kościoła porównywali stworzenie paschalne z pierwszym stworzeniem. To stworzenie paschalne jest drzwiami do doskonałości.

Liturgicznie rzecz biorąc, każda niedzielna uroczystość w Kościele jest nie tylko uobecnieniem przeszłości, ale także zaktualizowaniem przyszłości. Kościół głosi zmartwychwstanie Chrystusa, zwiastuje Jego powtórne przyjście, dlatego wyśpiewuje Maranatha – Przyjdź, Panie Jezu. Zatem niedziela chrześcijańska jest pamiątką przeszłości i połączeniem z teraźniejszością, o wyraźnym rysie eschatologicznym – nadejścia Pana. Możemy powiedzieć, że niedziela chrześcijańska jest przedsmakiem Królestwa Ostatecznego i odpoczynku w Panu, bowiem łączy ona wszystkich chrześcijan w Chrystusie – Zwycięzcy śmierci. A Kościół jest ciałem Chrystusa Zmartwychwstałego, Króla wszystkich wieków.