4. Niedziela Wielkanocna
Ewangelia: J 10, 27-30

Dzisiejsza Niedziela została nazwana Niedzielą Dobrego Pasterza. Jezus jest Dobrym Pasterzem; Prawdziwym Pasterzem, który oddaje życie za owce. Nie panuje nad nimi, ale służy. Owce rozpoznają Go po głosie.

Aby dobrze zrozumieć scenę z dzisiejszej Ewangelii, należy odwołać się do realiów Palestyny. W owczarni znajdują się owce różnych właścicieli, którzy pozostawiają je na noc pod opieką strażnika. Rano u bram owczarni pojawiają się pasterze. Każdy z nich woła własne owce, które wychodzą i idą za nimi. Choć w zagrodzie owce są przemieszane, to jednak nie idą za obcym, ale za swoim pasterzem. Głos pozwala im odróżnić pasterza od ludzi obcych.

Pasterz woła swoje owce po imieniu. Nie opiekuje się trzodą, masą, ale poszczególnymi owcami. Owce rozpoznają jego głos. W poranek wielkanocny Maria Magdalena rozpoznała Jezusa po Jego głosie. Wystarczyło jedno słowo, jej imię: Mario! (J 20, 16).

Jesteśmy nieustannie „bombardowani” różnymi głosami: reklamy, zysku, sukcesu, sprytu, kalkulacji, komfortu, przyjemności, politycznych haseł, nienawiści, przemocy, które próbują udowodnić, że dziś nie można żyć bez chciwości, egoizmu, oszustwa czy kłamstwa. Chrześcijanin powinien być na nie odporny, a wyczulony na głos Jezusa, głos Boga, głos miłości. Co więcej, sam ma być głosem. Powinien przemawiać do innych językiem Ewangelii, miłosierdzia, szacunku, współczucia i miłości. Nie powinien również skupiać uwagi na sobie czy narzucać się. O tyle będzie autentyczny i skuteczny, o ile świadcząc, pozostawi miejsce dla Chrystusa i wolności innych.

Czy mogę powiedzieć, że Jezus jest moim Pasterzem? Czy słucham Jego głosu? Jakim głosem jestem dla współczesnego człowieka i świata? Jaką prawdę głoszę swoim słowem i życiem?