11. Niedziela zwykła

Ewangelia: Mk 4, 26-34

W przypowieściach o ziarnie Jezus podkreśla moc słowa Bożego. W pierwszej z nich mówi o pracy rolnika. Jego trud polega na przygotowaniu gleby i zasiewie, a na końcu na zebraniu plonów. Czas pomiędzy zasiewem i żniwami znajduje się poza jego wpływem. Może „spokojnie spać”. Ziarno wyda plon, chociaż on sam nie wie jak. Immanentna moc życia ziarna działa powoli, ale skutecznie, według swoich praw.

Ziarno symbolizuje słowo Boże. Bóg działa cierpliwie przez swego Ducha, jednak nie wiemy jak. Gdybyśmy znali tajemnicę działania Boga, zatracilibyśmy w sobie element zdziwienia i szacunku, chcielibyśmy kontrolować wszystko i bylibyśmy zdolni do rożnego rodzaju manipulacji. Nasza niewiedza sprawia, że potrzebujemy chwili zastanowienia, zadumy, modlitwy i kontemplacji, otwarcia na tajemnicę Boga.

Przypowieść o ziarnku gorczycy pokazuje dynamikę wzrostu ziarna, dynamikę rozwoju królestwa Bożego. Ziarenko gorczycy jest kuleczką o średnicy 1,5 milimetra. Symbolizuje to, co niewielkie, niepozorne, najmniejsze. Jednak końcowy efekt jego wzrostu jest imponujący: staje się potężnym drzewem.

Wzrost królestwa Bożego nie jest oparty na ludzkich planach, kalkulacjach czy wysiłkach. Jego wielkość objawia się w tym, co przez ludzi bywa lekceważone i odrzucane. Królestwo Boże nie wyrasta ze spektakularnych

czynów, ale również z codziennych modlitw dzieci i dorosłych, z cierpienia ofiarowanego przez osoby chore i samotne, z uczynków miłosierdzia spełnianych każdego dnia w zaciszu domów, szpitali i innych instytucji opieki społecznej. Przypowieść naucza nas zatem, abyśmy na serio traktowali dane nam okazje, które nadarzają się tu i teraz, które są skromne, małe i ziemskie. W nich kryje się królestwo (B. Maggini).

Czy godzę się na wszystkie „nie wiem”? Jaką wagę przywiązuję do prostych, codziennych gestów? Czy widzę w nich zalążek królestwa Bożego?