7. Niedziela zwykła

Ewangelia: Mk 2, 1-12

Uzdrowienia i cuda były częścią misji Jezusa na ziemi. Jednak nie każdy, kto Go spotkał, został uzdrowiony. Nie wystarczy przyjść do Jezusa; potrzeba również silnych pragnień, ale też inwencji, trudu, działania. W Kafarnaum taką inwencją i fantazją oraz wiarą posłużyli się przyjaciele paralityka. Uczynili wyłom w dachu (wykonanym z sitowia i gliny) i przez otwór spuścili chorego na łożu do środka pomieszczenia, w którym nauczał Jezus.

Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: „Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy”. Rozpoczął więc od uzdrowienia duchowego. Paraliż jest nie tylko chorobą fizyczną, ale ma swoje konotacje psychiczne i duchowe. Paraliżem może być strach, lęki, tłumienie potrzeb i pragnień, bierność, brak zaangażowania, wycofanie się z życia, niskie poczucie wartości, brak relacji, doświadczenie pustki i niemocy, nieumiejętność kochania... Ponadto w mentalności biblijnej choroba jest najczęściej skutkiem grzechu. Uzdrowienie duchowe, wewnętrzne, odpuszczenie win i grzechów jest podstawą każdego innego uzdrowienia; jest uwolnieniem od najgłębszego paraliżu.

Wstań, weź swoje łoże i idź do domu! Jezus uzdrowił paralityka, ale nie uwolnił go od cierpienia. Łoże (rodzaj maty) jest znakiem choroby, paraliżu, skrępowania, niepewności, krzyża. Jezus, uzdrawiając wewnętrznie, nie uwalnia totalnie od choroby, zniewoleń, trudu egzystencji, ale sprawia, że one więcej nie zniewalają i nie przeszkadzają w życiu głębią. „Łoże” jest symbolem miłości Boga do nas. Bo my mamy amnezję, krótką pamięć. Zapominamy o Bogu; zapominamy, że sami nie możemy się zbawić.

Czy mojemu życiu duchowemu towarzyszą wielkie pragnienia, inwencja, fantazja? Co mnie dziś szczególnie paraliżuje? Co stanowi mój specyficzny znak – „łoże”, „oścień” – przynależności do Boga?