Zatrzymajmy się na ignacjańskich punktach do kontemplacji O tajemnicach, które dokonały się na krzyżu (ĆD 297). W książeczce św. Ignacego Loyoli czytamy: Zraniono włócznią bok Jego i wypłynęła krew i woda.

Jezuicki teolog Karl Rahner SJ rozwinął całą swoją teologię wokół jednej myśli: łaska jest bliskością i samo udzielaniem się świętej Tajemnicy. To ważne podejście, bo we wspólnotach chrześcijańskich często mówi się o łasce: „otwórz się na łaskę”, „Bóg obdarza łaską”, „grzech sprawia, że tracimy łaskę”, „wszystko jest łaską”. Co przez to rozumieć? Czy łaska to jakaś energia, pole sił, dodatek do naszej ludzkiej natury? Czy można jej doświadczyć, wytropić jej skutki? A dalej: czy łaska jest jedna, czy też jest wiele łask? W Kościele katolickim często mówi się o różnego rodzaju łaskach: np.

Błogosławieństwo Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią (Mt 5, 7) jest przejawem dynamizmu miłości. Bóg jest Trójjedyną Miłością. Jest miłosierny, bo jest Miłością. Mojżesz – nie widząc Rozmówcy – słyszy: Jestem, który Jestem (Jestem Ten, który jest), Będę z tobą (Wj 3, 14).

Jestem świadom, że we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka dobro; bo łatwo przychodzi mi chcieć tego, co dobre, ale wykonać – nie. Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę. Rz 7, 18-19

Kanonizacja Klaudiusza Colombiere, jezuity, powiernika św. Małgorzaty Marii Alacoque, apostoła nabożeństwa do Serca Jezusa, w 1992 r. ożywiła zainteresowanie tym nabożeństwem.