Powszechna na styczeń:

Aby ludzie należący do różnych tradycji religijnych i wszyscy ludzie dobrej woli współpracowali w promowaniu pokoju.

Pokój jest podstawowym dobrem dla każdego człowieka, niezależnie od tego, ile ma lat, gdzie żyje, jakiego jest zdrowia i w jakiej kulturze przyszło mu żyć. Bez pokoju zwierzęta, a nawet rośliny nie mogą rozwijać się w pełni. Dlatego modlitwa o pokój wychodzi naprzeciw najgłębszym pragnieniom wszystkich.

Ludzie dobrej woli to ludzie sumienia. Może nie każdy zna Objawienie Boże, ale przez czyste sumienie Boże Słowo prowadzi wszystkich ludzi, by czynili dobro, unikając zła. Dla uczniów Chrystusa pokój jest czymś jeszcze głębszym, gdyż wiąże się z uczestniczeniem w Bożym pokoju objawionym w Panu Jezusie. Modląc się o pokój ze wszystkimi ludźmi dobrej woli, wierzymy, że stawiamy pierwsze kroki w budowie społeczeństwa powszechnego (katolickiego) dobra, przygotowując wszystkich do budowania Królestwa Bożego.

Świadomi jesteśmy tego, że Chrystusowy pokój ma wielu przeciwników nie tylko poza Kościołem. Także wielu ochrzczonych gubi się na ścieżkach życia: zamiast żyć pokojem, wprowadzają i w siebie, i w otoczenie niepokój, nieprzyjaźń, rozbicie i miecz. Przestrzegł nas przed tym sam Pan Jezus (Mt 10, 34n). Zbuntowani przeciw Bogu ludzie fałszują nawet samo znaczenie pokoju: nazywając swe złe czyny „pokojowymi”, żyją w grzechu. Dlatego Pan Jezus mówi, że Jego pokój nie jest taki jak pokój świata: Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję (J 14, 27).

Od czego więc zależy pokój? Człowiek światowy chce być kochany przez innych, a to mu daje pokój przemijający. Gdy człowiek chce miłować Boga i bliźnich, nie szukając niczego innego poza miłością, żyje pokojem trwałym. O Panie, uczyń z nas narzędzia Twojego pokoju: abyśmy siali miłość tam, gdzie panuje nienawiść... Albowiem: dając, otrzymujemy... (św. Franciszek z Asyżu).

Ewangelizacyjna na styczeń:

Aby w tym roku poświęconym życiu konsekrowanemu zakonnicy i zakonnice odnaleźli radość płynącą z naśladowania Chrystusa i gorliwie oddawali się posługiwaniu ubogim.

A niby dlaczego?
Oczywiście, Czytelnicy Posłańca nie pytają: „Czemu modlić się o radość dla zakonników?” – w sposób, jaki nieraz słyszy się wprost za plecami, typu: „Nie dla darmozjadów!”, „Szpiedzy Watykanu!”. Jednak nawet ci bardziej pobożni czasem jakby pytali o sens głębszego wsparcia życia zakonnego i jakby pozostawali niezmotywowani takimi zachętami. Wszak modlimy się za chore dziecko, wnuczka bez pracy, starą ciocię... Modłów wymaga też na pewno pokój na świecie, a za ryzykujących dla wiary życie, to i nocną adorację można odbyć. Potrzebuje wsparcia i Polska, i Synod Biskupów o rodzinie. Rodzina to pole walki o miłość – jest więc racja do błagań! Ale zakony? Cenimy u tych ludzi wybór w młodości dla Jezusa. Później wszak mają żywot spokojny według reguł, mają co jeść, nie trudzą się dla dzieci... Spadek powołań? A może to znak, że przeminęła już ta forma życia w Kościele?

Mocny impuls papieża Franciszka
Powyższym myślom w poprzek wchodzi genialnie papież, ten sam, który tak doskonale do kościołów lokalnych wprowadził poszukiwania na rzecz rodziny i domaga się ubóstwa dla prostoty w przekazie Ewangelii, by łatwiej ludzie uwierzyli w zbawienie. Prosi: módlmy się za zakony, bo potrzebujemy, by w radości prawdziwą i widoczną dla ludzi była ich realna służba Ewangelii. Owszem, modlitwy i pokuty dla odnowienia zakonów może trzeba wręcz tytanicznej. Inaczej bowiem małe są szanse na taką skuteczność ich świadectwa, jak w wiekach, gdy Kościół był ratowany ich wiarą i szczerością. Za to grozi, że niezauważone będzie to piękno, które wciąż czynią. Ta modlitwa jednak nie tylko dla nich jest konieczna – ale dla nas wszystkich, którzy Ewangelię przyjmujemy, widząc ich żywe świadectwo.