Powszechna na marzec:

Aby we wszystkich kulturach były szanowane prawa i godność kobiet.

Dla wierzących w Jezusa Chrystusa jest oczywiste, że Trójjedyny Bóg – udzielająca się Miłość – stworzył mężczyznę i kobietę na swoje podobieństwo. To jest najważniejszy powód, który przemawia za uszanowaniem w równej mierze godności obojga. Z Księgi Rodzaju wynika, że zamysłem Stwórcy było stworzenie ludzkiej pary. Pośród żyjących na ziemi istot tylko w przypadku człowieka jest widoczne w sposób najbardziej wyraźny, że mężczyzna i kobieta – przy różnicach płci i zadań życiowych, które te odmienności uzasadniają – są dla siebie równorzędnymi partnerami i niezbędnym uzupełnieniem. Istnieją sytuacje, w których kobiety lepiej chronią dzieci oraz wartości kulturowe i religijne. W obozach przejściowych Azji czy Afryki, gdzie żyją uciekinierzy z terenów dotkniętych przez skutki konfliktów zbrojnych lub katastrof naturalnych, właśnie kobiety są w stanie najskuteczniej bronić godności osób, za które czują się odpowiedzialne.

Marcowa intencja powszechna dotyczy ludzi wszystkich kultur, niezależnie od wiary czy ideologii, z jakich wyrasta praktyka traktowania kobiet. Papież Franciszek (kaplica Domu św. Marty, 13 VI 2013) wskazał na najbardziej istotny motyw, który kieruje ludźmi w każdym czasie: Ludzie poniżają bliźnich, aby podbudować własną wartość. Nie trzeba psychologa, aby to zauważyć.

Równouprawnienie wszędzie pozostawia mniej lub więcej do życzenia, ale obrona prawa i godności kobiet jest szczególnie nagląca zwłaszcza tam, gdzie kobiety są traktowane jako własność rodziny czy mężczyzny (Indie i kraje muzułmańskie) i gdzie życie dziewczynek jest zagrożone jeszcze przed narodzeniem (Chiny). Jeśli już przyszły na świat, grozi im, że w dziecięcym wieku czy później zostaną porwane, sprzedane, wykorzystane.

Ewangelizacyjna na marzec:

Aby liczni młodzi ludzie odpowiedzieli na wezwanie Pana do poświęcenia życia głoszeniu Ewangelii.

Wszyscy ochrzczeni są wezwani do świętości. Konkretna odpowiedź przybiera różną formę. Wiele osób podejmuje trudy i radości małżeństwa oraz życia rodzinnego. Kto nie wybiera tej drogi życia, może dążyć do świętości przez pracę, przyjaźń i posługiwanie bliźnim. W każdym przypadku powinna to być realizacja zamysłu, jaki Stwórca i Ojciec skrywa w dyspozycjach ciała i psychiki konkretnej osoby.

Niektórych Bóg-Człowiek wzywa do całkowitego oddania się służbie wspólnocie wierzących w życiu konsekrowanym przez święcenia prezbiteratu czy śluby zakonne. To jest szczególna odpowiedź na wezwanie do świętości. Relacjonując fakt powołania Apostołów, Ewangeliści dają do zrozumienia, że Mistrz wzywa nie najbardziej przydatnych z ludzkiego punktu widzenia czy chętnych, ale tych, których chce. Wezwanie to wynika też z planu, jaki Zbawiciel wiąże z konkretną osobą. Życie poświęcone głoszeniu Ewangelii jest więc sposobem odpowiedzi na wezwanie do świętości. Zakłada wolność i zdolność skupienia sił na służeniu sprawie drogiej Jezusowi oraz dojrzałą troskę o pielęgnowanie więzi z Nim i z Kościołem. Wszystko podtrzymywane jest modlitwą osobistą, wspólnotową i wysiłkiem nieustannego nawracania się, by uniknąć lenistwa duchowego i rutyny. Skandale ostatnich dziesięcioleci stanowią przestrogę. Trzeba poważnie brać pod uwagę zarówno zagrożenia, jak i potrzebę intensywnego życia duchowego, które jest najlepszą ochroną. Bywa, że wezwani okazują się niegodni, ale Pan nadal wzywa mężczyzn i kobiety do pójścia za Nim. Przyłączmy się do modlitwy wstawienniczej Ojca Świętego o odnowę życia konsekrowanego w naszym czasie, aby liczni młodzi ludzie odpowiedzieli na wezwanie Pana.