Ogólna na lipiec:

Aby wszyscy obywatele, zarówno indywidualnie, jak i zbiorowo, mogli czynnie uczestniczyć w życiu publicznym i nim kierować.

II Sobór Watykański (Konstytucja Duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym, nr 36) ustalił zasady angażowania się uczniów i uczennic Chrystusa w sprawy ziemskie. Do istoty chrześcijaństwa należy szacunek dla autonomii wartości ziemskich oraz działanie wynikające z rozeznania, co należy do Boga, a co należy do władzy doczesnej. W rozumieniu Kościoła, na tym założeniu opiera się demokracja. Życie publiczne (działania gospodarcze, polityczne i kulturalne) to wynik współdziałania dwu podstawowych faktorów: państwa i Kościoła, społeczeństwa oraz wspólnoty wierzących. Choć w sposób oczywisty działania tych grup ludzkich częściowo się zazębiają, to każda z nich ma sobie właściwe pole działania. Zadaniem polityków jest troska o dobre funkcjonowanie państwa oraz koordynacja działań obywateli. Wynika z tego, że to oni są odpowiedzialni za sprawiedliwość społeczną, kształt prawa cywilnego i wolność wyznania. Z kolei zadaniem duszpasterzy jest troska o czystość wiary i obyczajów wierzących w Chrystusa oraz o ich formację duchową. Kościół, rozumiany jako wspólnota ochrzczonych, będących zarazem obywatelami państwa, przypomina o obowiązku czynnego („zarówno indywidualnie, jak i zbiorowo”) uczestnictwa życiu publicznym, aby wpływać na jego kształt i sposób sprawowania funkcji publicznych.

Dobra Nowina, przyniesiona przez Boga-Człowieka, ma być nie tylko głoszona, ale i przeżywana zarówno osobiście i społecznie. Z wielu powodów tworzenie społeczeństwa obywatelskiego napotyka na przeszkody: zarówno przez dyktatorskie rządy czy mafijne układy, jak i przez niechęć do angażowania się w cokolwiek poza sprawami osobistymi, rodzinnymi czy sąsiedzkimi. Tymczasem czynne uczestnictwo w życiu publicznym to nakaz sumienia.

Misyjna na lipiec:

Aby wszyscy chrześcijanie, świadomi swojego obowiązku misyjnego, udzielali konkretnej pomocy tym, którzy są zaangażowani w ewangelizację narodów.

Podstawą misji Kościoła jest życie Trójcy Przenajświętszej. Bóg-Miłość przekazuje ludziom swoją miłość i pełnię życia. Wszystko ma swoje źródło w Sercu Ojca, który tak umiłował świat, że Syna swego Jedynego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne (J 3, 16). Wcielony Syn jest Pośrednikiem między Ojcem a ludzkością. Przez ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Zbawiciela dociera do nas czuła opieka Ojca w niebie, który troszczy się o każdego człowieka w sposób Jemu tylko znany. Zadaniem Kościoła jest nieustanne przekazywanie miłości Stwórcy, co jest możliwe dzięki ożywiającemu działaniu Ducha Świętego. To On przemienia życie wierzących w Chrystusa, uwalnia od zniewoleń i uzdalnia do świadczenia o miłosierdziu Boga. Jego pragnieniem jest uczynić z ludzi, za pośrednictwem Syna, wielką rodzinę dzieci Bożych.

Lud Nowego Przymierza od początku był świadom, że jego obowiązkiem jest prowadzić do uczestnictwa w miłości Boga tych, którzy nie znają jeszcze Jezusa Chrystusa. Ostatnio proces ten uległ spowolnieniu. Przyczyn jest wiele, ale najważniejsze są dwie. Pierwsza, to przemiany w mentalności ludzi wszystkich kontynentów. Skutkiem tego pojawiła się potrzeba prowadzenia dialogu z różnymi kulturami i religiami oraz szukania ludzi dobrej woli, by tworzyć pokojowe współistnienie. Drugą istotną przyczyną osłabienia zrywu misjonarskiego jest fala niewiary, która się przetacza przez społeczeństwa ludzi ochrzczonych. W poprzednich pokoleniach misyjna działalność skierowana była ku ludziom, którym Chrystus nie był jeszcze głoszony. Teraz musi ogarnąć także «byłych chrześcijan». Mamy ich w naszym najbliższym otoczeniu. Trzeba widzieć «znaki czasu», pogłębić świadomość i podjąć przeciwdziałanie, aby nie wygasała misyjna działalność Kościoła.