Powszechna na lipiec:

Aby uprawianie sportu było zawsze okazją do umacniania braterstwa i rozwoju ludzkiego.

Czynienie uprawiania sportu tematem modlitwy wstawienniczej może się wydać równie dziwne jak promowanie gospodarczego rozwoju, do czego wezwał Ojciec Święty w styczniu. Ale przecież jak nie można ograniczyć głoszenia Dobrej Nowiny tylko do nauczania, zaniedbując troskę o doczesne dobro człowieka, tak trzeba mieć na uwadze, że nie ma nic prawdziwie ludzkiego, co nie miałoby oddźwięku w sercu uczniów Chrystusa. To stwierdzenie, zawarte w pierwszym zdaniu Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym Soboru Watykańskiego II, odnosi się więc i do sportu.

Wspólnota wierzących jest żywo zainteresowana tą dziedziną ludzkiego życia z powodu wpływu, jaki wywiera ona na formację duchową i na jakość relacji międzyosobowych. Być chrześcijaninem znaczy kochać życie, zwłaszcza będących w potrzebie bliźnich i otaczającą przyrodę. Stąd wielka liczba organizacji katolickich zalicza sport do swoich głównych dziedzin działania. Zaangażowanie w sport pozwala bardziej intensywnie doświadczać cudu, jakim jest życie. Wymóg systematyczności – jeden z warunków uprawiania sportu – pobudza do pracy nad sobą, a to pozwala lepiej odpowiedzieć na oczekiwania Boga. Ponadto uczy podejmowania wysiłku i ryzyka sprawdzania siebie w rywalizacji z innymi. Czynne uprawianie sportu ma zatem wartość wychowawczą i kulturową – pomaga człowiekowi poznawać siebie, spotykać się z innymi, niezależnie od ich wiary, wykształcenia i języka. Nie tylko motywuje do zdobywania sprawności, dając radość ze sprawdzania siebie, a tym bardziej ze zwycięstwa w konfrontacji z innymi, ale uczy szacunku wobec swojego organizmu, solidarności i lojalności wobec innych. To stawia przed wyzwaniem do opierania się przede wszystkim we własnym sercu lenistwu, kłamstwu i nienawiści.

Ewangelizacyjna na lipiec:

Aby Duch Święty wspierał dzieło świeckich, którzy głoszą Ewangelię w krajach najuboższych.

Zaangażowanie laikatu w dzieło ewangelizacji jest ukrytym motywem wszystkich intencji, jakie Ojciec Święty powierza członkom Apostolstwa Modlitwy. Każda wierząca osoba, także świecka – ze względu na to, że przez sakrament chrztu świętego włączona została w Mistyczne Ciało Jezusa Chrystusa – uczestniczy w zadaniu głoszenia Dobrej Nowiny, które z woli Zbawiciela spoczywa na całym Kościele; uczestniczy w kapłańskiej, proroczej i królewskiej misji Boga-Człowieka. Do podjęcia tego dzieła uzdalniają każdego i każdą z nas otrzymane na chrzcie dary Ducha Świętego. Tego faktu nie zmienia ustalony podział życiowych zadań, jaki obowiązuje we wspólnocie wierzących.

Przez podjęcie trudu ewangelizowania Kościół kształtuje siebie, jako wspólnotę wiary, a dokładniej – jako wspólnotę osób przyjmujących Słowo Boże, celebrujących sakramenty i podejmujących czynną miłość, która jest duszą chrześcijańskiej moralności. Dobra Nowina pobudza do nawrócenia i pielęgnowania osobistej więzi z Bogiem-Człowiekiem, Panem i Zbawicielem. On wzywa: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (Mk 16, 15), Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28, 19-20). Wezwanie to jest równie aktualne i naglące jak w czasach apostolskich, podobnie jak motywacja, która pobudzała Apostoła Narodów: Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii (1 Kor 9, 16).

Modlitwą wstawienniczą mamy objąć dzieło świeckich, którzy głoszą Ewangelię w krajach najuboższych. Chodzi o działalność katechistów tam, gdzie zazwyczaj organizacja kościelna jest najsłabsza, komunikacja najbardziej utrudniona, a tereny najbardziej rozległe.