Jest taki kościół w stolicy, który wygląda, jakby przeniesiono go wprost z Rzymu. Jest taka świątynia, która – choć ogromna – nie przytłacza. Jest taka bazylika, w której miejsca nie zabraknie dla nikogo.

Musimy uświadomić sobie, że każdy z nas może zostać wyautowany…

Sobór Laterański IV, który obradował w roku 1215, pozostawił nam takie zdanie: "Całą mocą wierzymy i bez zastrzeżenia wyznajemy, że jeden tylko jest prawdziwy Bóg, wieczny, nieskończony, niezmienny, niepojęty, wszechmocny i niewymowny, Ojciec i Syn, i Duch Święty: trzy Osoby, ale jedna istota, jedna substancja, czyli natura, całkowicie prosta"^[1].

Człowiek może się spotykać z Panem Bogiem w wierze nadprzyrodzonej. Sobór Watykański II w konstytucji dogmatycznej Dei Verbum stwierdza lapidarnie, że "Bóg niewidzialny w nadmiarze swojej miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół i obcuje z nimi, by ich zaprosić do wspólnoty z sobą i przyjąć do niej"¹.

O cudownym obrazie Matki Boskiej Kochawińskiej i jego drodze z lasów nad Stryjem do gliwickiej parafii opowiada w swojej książce ks. Stanisław Kiełb SJ.