To, o czym odtąd będę mówił, jest przeznaczone przede wszystkim dla głęboko wierzących katolików, dla tych zatem, którzy gorliwie i chętnie pełnią nałożone na siebie przez Pana Boga i Kościół obowiązki religijne. Nie oznacza to jednak, że będą to prawdy w jakiś sposób zastrzeżone, mogą ich bowiem słuchać ludzie słabo wierzący, a także całkiem niewierzący, w takich ludziach jednak tylko łaska wiary może sprawić, że przyjmą oni te wszystkie prawdy, łaska, którą – jak już pisałem poprzednim razem – Pan Bóg co prawda wszystkim ludziom daje, nikogo jednak nie zmusza do jej przyjęcia, toteż nie wszyscy chcą ją przyjąć i nie wszyscy ją przyjmują.

Żyjący w drugim wieku po Chrystusie autor Listu do Diogneta pisze tak: "Jeśli więc także w tobie, Diognecie, obudziło się może pragnienie takiej wiary, popatrz na Boga przede wszystkim jako na Ojca. Wszak On miłuje ludzi: dla nich przecież świat stworzył, pod ich władzę poddał wszystko, co tu na ziemi istnieje, obdarzył ich mową i rozumem, umożliwił im spoglądanie w górę, ku Niemu, ukształtował ich na podobieństwo swoje, zesłał im swego pierworodnego Syna, przyobiecał im wreszcie królestwo niebieskie, jeśli Go tylko miłować będą"^[1].

Na poprzednim naszym spotkaniu katechetycznym mówiłem ogólnie o tym, że tradycję pisaną o objawieniu Bożym nazywamy zazwyczaj Pismem świętym albo Biblią, albo wreszcie coraz częściej – i to zupełnie słusznie – Księgą albo Księgą świętą.  A przecież każda książka ma swoje dzieje od chwili, kiedy ją zaczął pisać autor, a nawet jeszcze wcześniej, bo od kiedy zaczął o niej myśleć.

Słowo Boże objawione nam ustami patriarchów, proroków i innych ludzi, a przede wszystkim ustami samego Jezusa Chrystusa, który jest przecież wcielonym Słowem Bożym, przekazane nam zostało do wiadomości przez Apostołów. Święty Paweł pisze wyraźnie, że Bóg pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy^[1].

Jeden z pierwszych Ojców Kościoła, święty Ireneusz z Lyonu, pisze przepięknie, że "Słowo Boże zamieszkało w człowieku i stało się synem człowieczym, by przyzwyczaić człowieka do objęcia Boga, a Boga do zamieszkiwania w człowieku – zgodnie z upodobaniem Ojca”¹. Nie stało się to jednak od razu po grzechu pierworodnym, Bóg bowiem przez bardzo wiele stuleci przygotowywał ludzkość na przyjście swego Syna Jednorodzonego, który miał być obiecanym Mesjaszem, czyli Wybawicielem.