31. Niedziela zwykła

Ewangelia: Mk 12, 28-34

Przykazania są darem od Boga. Mają pomagać człowiekowi dobrze wybierać oraz ustrzec go przed możliwymi błędami i złymi decyzjami. Jednak z czasem to, co człowiekowi miało pomagać, stało się gwarancją, pewnością zbawienia, doprowadziło go do poczucia sprawiedliwości i samowystarczalności.

Żydzi, aby zapewnić sobie zbawienie, skodyfikowali właściwie każdą dziedzinę życia, tak iż zebrało się aż 613 przepisów. Postępowanie wśród takiej liczby zasad stawało się coraz trudniejsze, a czasami wręcz niemożliwe. Człowiek gubił się w drobnostkach, a umykały mu rzeczy naprawdę istotne. Najgorsze jednak, że tracił prostą zależność od Boga: Nic bowiem nie masz, czego byś nie otrzymał. Z tego zagubienia zrodziło się pytanie o pierwsze, najważniejsze przykazanie.

Odpowiedź Jezusa przywołuje fragment z Księgi Powtórzonego Prawa, który mówi o potrzebie słuchania: Słuchaj Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. To swoiste wyznanie wiary, którym każdy Izraelita rozpoczynał i kończył dzień, jest także przypisywaniem wszystkiego Bogu, wdzięcznością za Jego dary i otwarciem się na Jego wolę, która jest komunikowana człowiekowi każdego dnia. Pośród wielu spraw, trosk, pracy, odpoczynku, spotkań z ludźmi i tego, czym wypełniony jest każdy dzień życia człowieka, gubimy wrażliwość na podstawową prawdę o Bogu jedynym i Jego obecności w naszym życiu. Tak jak kiedyś wielość przepisów, tak dzisiaj wielość spraw, pragnień, szybkość życia, konsumpcja… wpychają nas w postawę niezależności od Boga i samowystarczalności.

Będziesz miłował Boga i bliźniego jak siebie samego – to zasada życia. Przykazanie jest podwójne, ponieważ tylko wówczas, gdy kochamy Ojca i braci, stajemy się tym, kim naprawdę jesteśmy – dziećmi Bożymi.