22. Niedziela zwykła
Ewangelia według św. Marka 7, 1-8. 14-15.21-23

Faryzeusze krytykują uczniów, że nie zachowują starożytnego prawa. Oczywiście prawo zostało nadane przez Boga. Zostało ofiarowane Narodowi Wybranemu jako dziesięć słów, które miały wyznaczać kierunek działania, ale też miały go uczynić narodem wolnym. Prawo pozwala zobaczyć zło, fałszywą drogę, otwiera na potrzebę przebaczenia i miłosierdzia. Jednak gdy przychodzi Jezus, to dziesięć słów rozrosło się do 613 przykazań.

Spór, który coraz bardziej narasta, nie dotyczy tego, czy prawo zachowywać, ale jasno prezentuje dwie radykalnie różne formy pobożności. Pierwsza sprowadza wszystko do czystości rytualnej – zewnętrznej; druga do czystości serca – do wnętrza. Nie jest to spór czysto teoretyczny, gdyż przez wieki funkcjonowała postawa pierwsza, która polegała na trzymaniu się z daleka od rzeczy, zwierząt, osób lub miejsc będących nieczystymi, czyli oddzielającymi od Boga. Znana przypowieść o Samarytaninie pokazuje właśnie tę postawę. Kapłan i lewita omijają potrzebującego. Oczywiście może być wiele powodów, dlaczego to zrobili, ale jednym z nich było unikniecie zaciągnięcia nieczystości rytualnej. Również w przypadku sądu nad Jezusem uczeni i kapłani nie wchodzą do twierdzy, to Piłat musi do nich wyjść, aby nie stali się nieczystymi przed paschą. Drugorzędne staje się cierpienie człowieka czy decyzja o śmierci Jezusa, ważniejsza okazuje się poprawność w stosunku do prawa.

Jezus rozprawia się z tymi przekonaniami. Dokonuje tego przez głoszenie nauki, ale również przez postępowanie: spotyka się z grzesznikami i jada z nimi; dotyka trędowatych, nie unika pogan. W tym wszystkim zachęca do zgodności naszego działania z sercem. Do wprowadzania w życie przykazania miłości Boga, bliźniego i siebie.