Niedziela Świętej Rodziny;
Ewangelia według św. Łukasza 2, 22-40

Uroczystość Świętej Rodziny została ustanowiona przez Kościół, aby wspomóc chrześcijańskie rodziny w tych jakże trudnych dla nich czasach. Tą pomocą jest przede wszystkim sama Święta Rodzina, która nas wszystkich zaprasza, a szczególnie właśnie rodziny, abyśmy weszli w głęboką relację z Nią, aby – jak mówił jeden ze znanych mi mistyków – domek nazaretański stał się nam bliższy niż nasz dom rodzinny. Nie oznacza to bynajmniej jakiegoś wyobcowania z naszych domów rodzinnych. Wręcz przeciwnie, chodzi o to, żebyśmy do naszych domów wnosili atmosferę domu Świętej Rodziny, aby w ten sposób i nasze rodziny stawały się święte. Pomocą w tym jest słowo Boże, które Bóg sam i Kościół daje nam, a które ukazuje Świętą Rodzinę w jej życiu.

W tym roku na uroczystość Świętej Rodziny otrzymujemy Ewangelię o Ofiarowaniu Pana Jezusa w świątyni. Ten fragment Łukaszowej Ewangelii wskazuje jeden z filarów, na którym opierała się Święta Rodzina i na którym powinny opierać się nasze rodziny. Nie jest on może  najważniejszy, ale bez wątpienia niezbędny. Bez niego każda rodzina wcześniej czy później się zawali. Jest nim Prawo Boże… Nie jest ono najważniejsze, bo najważniejsza jest miłość – Duch miłości, Duch Święty… Ona, a właściwie On, stanowi serce każdej wspólnoty chrześcijańskiej. Gdybyśmy byli doskonali, wystarczyłaby tylko miłość, prawo, które Duch Święty pisze w naszych sercach, bo miłość – jak pisze Apostoł - jest doskonałym wypełnieniem prawa (Rz 13, 10b). Problem jednak w tym, że nikt z nas doskonały nie jest. Tak zatem jak nasze ciało potrzebuje szkieletu, by serce i wszystkie organy miękkie mogły funkcjonować, tak też potrzebujemy prawa. Sam szkielet nie prezentuje się wprawdzie pociągająco, ale przybrany w inne tkanki, daje poczucie piękna i harmonii. Tak jest też i z Prawem…

Święta Rodzina była wprawdzie doskonała, ale - jak słyszymy w dzisiejszej Ewangelii - wypełniła Prawo Boże dane przez Mojżesza; uczyniła to nie dla siebie, ale dla nas. Aż trzy razy w tej Ewangelii powtarza się słowo „prawo”. Rzecz jednak nie tylko w tym, iż Maryja i Józef prawo to dokładnie i wiernie wypełniają, lecz w tym, że z ludzkiego punktu widzenia mogli się od tego prawa dyspensować. Obrzęd, którego dokonują w świątyni zgodnie z Prawem Mojżeszowym, nie polegał na ofiarowaniu Pana Jezusa, lecz na wykupieniu Go. Obrzęd ten był pamiątką nocy wyjścia Izraela z niewoli egipskiej, kiedy to Pan Bóg wytracił wszystkich pierworodnych w ziemi egipskiej, ale ocalił pierworodnych Narodu Wybranego. Odtąd każdy pierworodny syn w Izraelu należał do Pana. Oznaczało to, że powinien być oddany na służbę w świątyni, ale służbę w świątyni pełniło tylko jedno pokolenie – pokolenie Lewiego. Inni pierworodni mieli być wykupieni. Lecz po co było wykupywać Jezusa, skoro On cały należał do Ojca jako Syn Boży?

Święta Rodina żyła z wiary i w wierze wiedziała, że to prawo, które Bóg dał Jej narodowi przez Mojżesza, choć w Jej przypadku wydawało się niedorzeczne, ma swój głęboki sens, niemożliwy do pojęcia ludzkim rozumem, ale objawiający się w faktach historii. Bo oto, gdy Józef i Maryja wnosili Jezusa do świątyni, by dokonać owego po ludzku bezsensownego obrzędu, pojawił się przynaglony przez Ducha starzec Symeon. Bóg liczył na bezgraniczną wierność Maryi i Józefa, aby temu starcowi objawić Mesjasza, aby jego gasnące oczy za sprawiedliwe życie napełnić łzami radości z powodu chwały Izraela. Ileż radości ta wierność Maryi przyniosła i osiedziesięcioczteroletniej prorokini Annie, jakież słodkie potwierdzenie jej życia pełnego postów i modlitwy...

Jesteśmy wezwani do wypełniania w naszych rodzinach Bożego prawa, danego przez Kościół, także tych przepisów, co do których jesteśmy kuszeni, by być „mądrzejszymi”, bo wydają się nam niedorzeczne. Niech Świętą Rodzina nam w tym pomaga.