Razem ze swoimi ludźmi król wyruszył do Jerozolimy przeciw Jebusytom, zamieszkującym tę krainę. Rzekli oni do Dawida: „Nie wejdziesz tutaj, lecz odepchną cię ślepi i kulawi”. Oznaczało to: Dawid tu nie wejdzie. Dawid jednak zdobył twierdzę Syjon, to jest Miasto Dawidowe. (2 Sm 5, 6-7)

Po wejściu do Ziemi Obiecanej Izraelici nie zdobyli wszystkich miast, w których zamieszkiwały narody pogańskie. Jak stwierdza Księga Sędziów: Pan Bóg nie wydał ich w ręce Jozuego, ale pozostawił tam pogan dla wypróbowania Izraelitów, czy będą strzec przykazań danych im przez Pana… Najdłużej w rękach pogańskich pozostawała – o dziwo – Jerozolima. Było tak przez cały okres sędziów i panowania Saula. A przecież było to miasto wybrane przez Boga na miejsce symbolizujące przez tysiąclecia Jego obecność i Jego chwałę. Wybory Pana są odwieczne, więc jest w tym jakiś przedziwny i głęboki sens duchowy.

Rabini próbują tłumaczyć fakt tak długiego pozostawania Jerozolimy w rękach pogańskich przymierzem, jakie Abraham ponoć zawarł z Jebusytami przy zakupie pieczary Makpela, gdzie pogrzebał Sarę i gdzie potem sam spoczął. Według tej tradycji zobowiązał się on do tego, iż jego potomkowie nie zajmą Jerozolimy, zwanej wtedy Jebus, wbrew woli Jebusytów. Tradycja ta opowiada fantastyczne historie o tym, jak Dawid „obszedł” owo domniemane przymierze; nie ma ona jednak żadnej podstawy w Piśmie Świętym.

Bóg w swej mądrości wybiera i miejsca, i czasy, i osoby, aby w nich objawiła się Jego chwała. Aż do czasów Dawida Izrael pozostawał bez jednoczącego go centrum, Arka Przymierza tułała się po różnych miejscach, a naród znosił upokorzenia, bo pośrodku niego znajdowało się dumne miasto pogańskie. Izrael musiał dojrzewać do darów, które Bóg pragnął mu dać. Kiedy jednak Dawid został królem nad wszystkimi pokoleniami izraelskimi, pierwszym aktem jego władzy opisanym w Piśmie Świętym jest właśnie zdobycie Jerozolimy. Nie ulega wątpliwości, że nie była to tylko polityka czy taktyka wojskowa. Jak wiemy, w sprawach dużo mniejszej wagi Dawid radził się Pana. Tym bardziej radził się Go w tym, co miało być pierwszym ważnym przedsięwzięciem jego panowania. Było niewątpliwie wolą Boga, aby od samego początku panowanie Dawida związało się z Jerozolimą, i to tak bardzo, że centralną część miasta – twierdzę Syjon – nazwano jego imieniem. Potrzebny był właśnie ten król, o którym Pismo mówi, że był on według serca Bożego i we wszystkim wypełnił wolę Boga (por. Dz 13, 22), żeby Izrael otrzymał ten dar.

Jerozolima pozostaje po dziś dzień świadectwem Bożej pedagogii, bo nieraz stawała się siedliskiem pogan, aby uczyć Izraela, a potem i chrześcijan pokory, wierności Boga i wierności Bogu. Potrzeba bowiem dojrzałości wiary, jaką widzimy u Dawida, aby otrzymać to święte miasto, miasto pokoju, w którym wszyscy się jednoczą. Oczywiście, nie chodzi tu już o materialne miasto, ale o to znaczenie, jakie Jerozolima zyskała poprzez tysiąclecia historii i objawienia Bożego, zwłaszcza objawienia w Jezusie Chrystusie.