15. Niedziela zwykła;
Ewangelia: Mt 13, 1-23

Nierozsądne może nam się wydawać postępowanie siewcy, który rzuca ziarno na drogę, na kamienie i między ciernie, ale w Palestynie zasiew tak wyglądał. Gospodarz rzucał hojnie ziarno na różne miejsca, a dopiero potem za pomocą prymitywnego pługa przeprowadzał orkę, by ziarno znalazło się w ziemi.

Ten sposób postępowania, który wykorzystuje każdy skrawek ziemi, jest obrazem Bożego działania wobec człowieka. Bóg nie kieruje się naszą ludzką efektywnością. Nie jest skąpy w udzielaniu swych darów. On sprawia, że słońce świeci nad dobrymi i nad złymi. Możemy zadumać się nad Jego hojnością, obfitością, z jaką przychodzi do człowieka. On ufa, że Jego słowo przyniesie owoc. Trzeba też pamiętać, że ziarno słowa ma w sobie moc i może odmienić ziemię, skruszyć skały, torować sobie drogę przez uklepaną powierzchnię. Słowo jest twórcze, może przekształcić serce z kamienia w serce z ciała. A ja czy jestem hojny, czy skąpy w udzielaniu siebie innym?

Różna jakość gleby to obraz naszego serca. Może ono być ściśnięte, opancerzone jak ubita droga. To obraz człowieka zamkniętego w przyzwyczajeniach, przesądach, kierującego się obiegowymi sądami. Ludzkie serce może być powierzchowne, niezdolne do głębszego zaangażowania jak skalista gleba. To obraz człowieka niestałego, któremu brakuje głębi, który nie ma czasu na modlitwę, refleksję. Taki człowiek żyje zbytnio na zewnątrz, oddany rozrywkom, poszukiwaniom przyjemności, a unika trudu podejmowania decyzji czy znoszenia cierpienia. Serce może być również wypełnione różnymi sprawami jak cierniami, tak, że brak w nim miejsca dla Boga. To obraz człowieka, który dał się opanować przez niepokoje, lęki o siebie, o swoją przyszłość, o opinię innych. To także człowiek, który pozwolił, aby w jego sercu rozpanoszyły się różne żądze i dążenia, nie do pogodzenia z przyjaźnią z Bogiem. No i oczywiście może być serce otwarte, chłonne jak urodzajna gleba. Jakie jest moje serce i czy jest w nim miejsce dla Boga?