11. Niedziela zwykła;
Ewangelia według św. Marka 4, 26-34

W przypowieści opisującej zwyczajny proces związany z wegetacją i rozwojem ziarna, Jezus przedstawia historię ludzkiego życia. Oczywiście opis był dobrze rozumiany (przynajmniej na płaszczyźnie rolniczej) dla współczesnych Jezusowi i tych, którzy na co dzień mają do czynienia z pracą na roli. Dla nas, mieszkających w miastach, znaczenie tego procesu coraz bardziej się oddala. Uświadomiłem to sobie, kiedy podczas jednego ze spotkań dla dzieci demonstrowałem etapy rozwoju zboża od ziarenka aż do dużej rośliny. W czasie tej demonstracji okazało się, że sporym odkryciem, również dla dorosłych było to, że w pewnym momencie rozwoju zupełnie zatraciło się ziarno. Pozwoliło to odkryć, o co chodzi Jezusowi, gdy mówił: Jeśli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, to pozostanie samo…

Opisany cykl zboża obejmuje siew, wzrost i żniwa. Za każdym z tych określeń kryje się jakiś etap ludzkiego życia: spokoju, pracy, troski, łez, uśmiechu, choroby, zdrowia i wreszcie zbliżanie się do żniw – spotkania z Bogiem. Co robimy w ciągu życia, znamy z własnego doświadczenia, z tego, co opisują nam inni. Rodzi się pytanie: Co będziemy robić w niebie prze całą wieczność? Słyszymy, że będziemy oglądać Boga twarzą w twarz. To „zajęcie” nie wydaje się bardzo pasjonujące. Trochę więcej „zachęty” otrzymujemy w opisie: ani oko nie widziało, a ani ucho nie słyszało, co Bóg przygotował… jednak ciągle wydaje się dość „nudne”, a co za tym idzie - mało atrakcyjne.

Nasze wyobrażenie opiera się na doświadczeniu ziemskiego życia, gdzie aktywność jest nieodłącznym jego elementem. Święty Augustyn pisał: Niech nikt się nie lęka, że się będzie w niebie nudził. Niech nikt nie myśli, że także tam będzie nuda. Czy i teraz nudzi ci się gdy jest ci dobrze? Wszystko w tym życiu w końcu męczy, jednak zdrowie nigdy nie męczy. Jeśli zdrowie cię nie męczy, to czy będzie cię męczyć nieśmiertelność?

Czy życie wieczne nie jest tą chwilą szczęścia, która trwa – na wieki!?