Rutilio Grande (1928-1977) urodził się w małym miasteczku El Paisnal. Był najmłodszym dzieckiem Salvadora Grande i Cristiny Garcíi. Jego ojciec był kupcem i ważną lokalną postacią polityczną. Po rozstaniu rodziców Rutilio został oddany pod opiekę swojej babci Franceski, dzięki której zyskał wiarę i powołanie do kapłaństwa.

Rutilio wstąpił do niższego seminarium w San Salvador 31 stycznia 1941 roku. Tam odkrył powołanie i zdecydował się wstąpić do Towarzystwa Jezusowego. W 1945 roku wstąpił do nowicjatu w Los Chorros, niedaleko Caracas w Wenezueli, a 24 września 1947 roku złożył śluby zakonne. Długi proces formacji jezuickiej zaprowadził go do Quito w Ekwadorze, do Panamy i do Hiszpanii. Tam, w Oña, został wyświęcony na kapłana 30 lipca 1959 roku. Rutilio odprawił swoją pierwszą Mszę następnego dnia, w święto św. Ignacego. Ostatnie śluby złożył 15 sierpnia 1964 roku.

W latach 1962-1964 studiował w Instytucie Lumen Vitae w Brukseli. Po powrocie do ojczyzny został mianowany prefektem i wykładowcą teologii pastoralnej w seminarium w San José de la Montaña, z którego to zadania wywiązywał się w sposób skuteczny i twórczy. Promował wysyłanie seminarzystów do parafii w celu apostolstwa wśród ludu, co było jego osobistym doświadczeniem. W roku 1972 został mianowany proboszczem parafii Aguilares. Tutaj Rutilio całkowicie poświęcił się powierzonym mu duszom, ze szczególnym uwzględnieniem ubogich i zepchniętych na margines, nie wahając się potępić represji stosowanych wobec nich przez wojsko i rządzącą oligarchię.

W pierwszych latach swojego życia apostolskiego Rutilio uformował kilka pokoleń seminarzystów, zaszczepiając w nich powołanie do służby i zachęcając ich do wierności Ewangelii i narodowi salwadorskiemu.

Dzięki swoim inicjatywom, zgodnym z założeniami Soboru Watykańskiego II i II Konferencji Episkopatu Ameryki Łacińskiej w Medellin (1968), zachęcał wiernych do aktywnego uczestnictwa w życiu parafialnym, w dziedzinie celebracji liturgicznych i promocji społecznej. 13 lutego 1977 roku w Apopa wygłosił homilię, w której publicznie bronił o. Mario Bernala SJ, wydalonego właśnie z kraju za swoje zaangażowanie społeczne. To bardzo pogorszyło i tak już niepewną sytuację o. Rutilio w stosunku do reżimu.

12 marca 1977 roku udał się do San José (El Paisnal), aby przewodniczyć celebracji eucharystycznej w ramach nowenny przygotowującej do patronalnego święta św. Józefa. W drodze powrotnej do Aguilares towarzyszyli mu w samochodzie katechista, Manuel Solórzano, młody Nelson Rutilio Lemus i troje dzieci. W połowie drogi ich samochód został ostrzelany z karabinu maszynowego przez uzbrojonych mężczyzn, a trzej słudzy Boży zginęli na miejscu. Dzieci zostały uratowane. Arcybiskup Oscar Romero, ówczesny arcybiskup San Salvador, zamordowany podczas eucharystii trzy lata później, a obecnie święty męczennik Kościoła katolickiego, był głęboko poruszony zabójstwem salwadorskiego męczennika i osobiście przewodniczył Mszy św. pogrzebowej w kościele katedralnym w San Salvador.

W marcu 2015 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny Rutilia Grande, a 21 lutego 2020 roku papież Franciszek podpisał dekret uznający jego męczeństwo. 22 stycznia 2022 roku podczas uroczystej Mszy w stolicy Salwadoru Rutilio wraz z trzema innymi męczennikami został beatyfikowany i ogłoszony błogosławionym Kościoła katolickiego. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 12 marca.

***

za: https://jesuitsources.bc.edu/rutilio-grande/
zdjęcia: Jesuit.media