Na górze Jezus dokonuje wyboru Dwunastu. Ustanowienie imiennie Apostołów jest przekazaniem misji kapłańskiej i prorockiej oraz nawiązaniem do dwunastu pokoleń Izraela (synów Jakuba). Jest to również liczba kosmiczna, oznaczająca powszechność nowego ludu Bożego.
Nikodem, dostojnik żydowski, nauczyciel Izraela, w rozmowie z Jezusem stawia pytania o Boga, próbuje zrozumieć, kim jest Jezus, a także jaka jest Jego misja.
Wspominana dziś w liturgii tajemnica naszej wiary zamyka ziemskie życie Jezusa. Ogarnia nas radość, bowiem na początku Eucharystii modlimy się: Wszechmogący Boże (…) spraw, abyśmy pełni świętej radości składaliTobie dziękczynienie…
Jezus, odchodząc do Ojca, obiecuje uczniom Ducha Świętego Pocieszyciela. W języku greckim określany jest On słowem parakletos, co etymologicznie oznacza „wezwany obok”.
Są ludzie, którzy lubią zmiany i chętnie wyruszają na podbój, w nieznane. Ale aby móc się przygotować do wyprawy, trzeba mieć gdzie wracać, trzeba mieć swoje miejsce.
Na początku dobrze jest uświadomić sobie charakter miejsca, w którym były gromadzone owce. W owczarni znajdowały się owce wielu właścicieli. Przez noc pozostawione były pod opieką strażnika, który był za nie odpowiedzialny.
Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się w nim i weselmy! Starożytna Tradycja Kościoła uznaje święto Zmartwychwstania Pańskiego za najstarsze i najbardziej czcigodne w całym roku liturgicznym. Każda niedziela jest „miniaturą Wielkanocy”.
