4. Niedziela Wielkanocna;
Ewangelia: J 10, 1-10

Jednym z najpiękniejszych biblijnych obrazów odsłaniających nam prawdę o Bogu jest przedstawienie Boga jako dobrego pasterza. W świecie starożytnego Wschodu pomiędzy pasterzem a jego trzodą istniała szczególna bliskość.

Dobry pasterz nie był zwykłym wyrobnikiem, który z obojętnością wykonywał swoje zadanie. On dzielił ze stadem swój los. Doświadczał jak owce pragnienia, znosił chłód nocy i skwar dnia, a także długie wędrówki w poszukiwaniu pastwisk dla swych zwierząt. Coś z tej bliskości przekazuje nam prorok Natan, odsłaniający przed królem Dawidem jego grzech, przytaczając historię ubogiego człowieka, który miał jedną owieczkę zabraną przez bogacza wydającego ucztę. Mówi, że ta owieczka jadła jego chleb i piła z jego kubka, spała u jego boku i była dla niego jak córka (2 Sm 12, 3). Dlatego nie ma nic dziwnego w tym, że taki pasterz zna dobrze swoje owce i potrafi o każdą z nich się zatroszczyć. Podobnie Bóg, nie tylko zna nas dobrze, ale zna nas dogłębnie, lepiej niż my sami siebie. Wie także, czego potrzebujemy. Czy ufam Bogu i zwracam się do Niego we wszelkich sprawach?

Dobry pasterz staje na czele owiec, a one idą za nim. Staje na przedzie, aby je prowadzić i bronić przed wrogami. Ten obraz ukazuje Boga, który osobiście angażuje się w nasze życie. Bóg nie tylko pokazuje nam drogę życia, ale On sam stał się dla nas drogą, przyjmując ludzką naturę jako swoją. Jezus jest tym Dobrym Pasterzem, który nam przewodzi i wzywa nas jako swych uczniów, byśmy szli Jego śladami. On prowadzi nas na obfite pastwiska, gdzie karmi nas swoim Słowem i Ciałem. Czy jednak potrafię rozpoznać Jego głos pośród tylu innych obcych głosów, które mamią mirażem spełnienia, a są czczymi obietnicami?