16. Niedziela zwykła

Ewangelia: Mk 6, 30-34

Wywoławszy zgorszenie ludzi w Nazarecie, Jezus opuszcza swoje rodzinne miasto i wyrusza w kolejną wędrówkę po miastach i wsiach. W czasie tej wędrówki dwunastu apostołów podejmuje misję, naśladując swego Mistrza, który ich wysłał, udzielając nie tylko wskazówek, ale i dając moc, by czynili takie znaki, jakie On czynił. Wypełnia się więc to, co zostało zapowiedziane o nich podczas ich wyboru, gdy Jezus ich ustanowił, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy.

Po zakończeniu tej swojej pierwszej misji zdają z niej sprawę Jezusowi, który wysłuchawszy tego świadectwa, zachęca ich do odpoczynku. Miał to być dla nich także czas osobistej refleksji nad tym, co zdziałali, pełniąc powierzoną im misję. I zapewne czas odpoczynku i refleksji jest też przygotowaniem się do kolejnej misji, by była ona jeszcze owocniejsza niż poprzednia. Odpłynęli więc na wybrane przez siebie miejsce pustynne, by pobyć z dala od ludzi.

Kiedy jednak apostołowie z Jezusem przybywają na miejsce odpoczynku i refleksji, okazuje się, że tłumy i tam ich znalazły. Skoro pojawia się taka przeszkoda w wypoczynku, sam Jezus zabiera się do nauczania, a apostołów zostawia wypoczywających. Jezusowi zależy bowiem zarówno na przychodzących ludziach, którzy są jak owce bez pasterza, jak i na własnych uczniach, którzy mają dalej pasterzować wypoczęci i po głębszej refleksji nad sposobem pełnienia misji.

Jak realizujemy zachętę Jezusa zarówno do refleksji, jak i do należytego wypoczynku? Jak to się dokonuje podczas naszych urlopów i jak w czasie naszych dorocznych rekolekcji? Czy na rekolekcjach weryfikujemy swoją drogę z Jezusem? W jaki sposób służą one zarówno do odnowy osobistego życia duchowego, jak i do twórczego apostolatu?