2. Niedziela Wielkiego Postu

Ewangelia: Mk 9, 2-10

Tajemnica Przemienienia Jezusa dokonuje się w ciągu Jego zwyczajnej działalności: nauczanie, cuda, wspólne z uczniami pielgrzymowanie. Jezus przerywa codzienne obowiązki i zabiera swoich bliskich (Piotra, Jakuba i Jana) na górę wysoką, aby w ich obecności przemienić się.

Góra jest miejscem bliskości Boga. Jest miejscem szczególnym. Na górze Synaj Mojżesz otrzymuje tablice przykazań. Na Górze Oliwnej Jezus zmaga się przed swoją męką, na Golgocie umiera, aby wreszcie na górze wstąpić do Nieba. Ważne i wielkie wydarzenia dokonują się właśnie tam. Dlaczego to takie miejsce szczególne?

Góra uczy pokory. Zdobycie jej wiąże się z trudem, zmęczeniem, wysiłkiem – jakby z zaparciem się siebie i pozostawieniem czegoś za sobą. Potrzeba wielu kroków, aby zdobyć szczyt. Rozpatrywane osobno sprawiają wrażenie, że przynoszą tylko trud, pot i wysiłek. Gdy patrzymy w perspektywie celu, to te wszystkie elementy nabierają głębszego sensu – przybliżają mnie do spełnienia mojego pragnienia, które może mnie nasycić i zaspokoić. Celem jest spotkanie, podczas którego coś zostanie odmienione, odkurzone, nastąpi „przebłysk” Bóstwa i Nieskończoności. Takiego przebłysku doświadczyli apostołowie. Było im tak dobrze, że Piotr chciał zbudować trzy namioty i tam pozostać, aby doświadczać tego, co przez chwilę przeżyli, również w przyszłości.

Jako człowiek potrzebuję, od czasu do czasu, przerwać codzienność z jej pracą, troską, niepokojem, wysiłkiem, aby zaczerpnąć z tej Nieskończoności i Bóstwa. Wtedy może się zrodzić we mnie inna perspektywa, w której wyzwalam się z niewoli: rzeczy, pracy, czasu, Internetu, zakupów, braków, troski… Zawsze z tego przerwania wracamy przemienieni – Panie, dobrze nam tu!